Rancune

Rancune; is het je ooit opgevallen hoeveel mensen dit in zich dragen? Die blijvende woede, haat zelfs, ten opzichte van iemand. Het kleinste vonkje is maar nodig om de intensiteit op te laden. Een voorval of zelfs het uitspreken van een naam is voldoende. De lichaamshouding verstart, de spieren trekken aan, de mond verandert in een dunne streep, de blik in de ogen slaat om naar standje vrieskist en de energie in de omgeving wordt uiterst onaangenaam. Maar waarom? Ja, iemand heeft hen iets aangedaan, dat is wel duidelijk. Waarom blijven sommige mensen hangen in dat gevoel van haat? Het heeft geen enkele nut. Wat schiet jij ermee op? En wat de ander? Helemaal niets toch?

Mag je dan niet boos zijn? Natuurlijk wel. Als iemand jou kwetst in wat voor vorm dan ook, dan mag je kwaad worden. Maar jaren of zelfs een leven lang kan nooit gezond zijn. Mag je iemand geen enorme eikel vinden? Natuurlijk ook dat mag, er zijn nu eenmaal eikels. Of eikelinnen. Maar moet je iemand daarom haten? Je kun er ook gewoon voor kiezen om niet met die persoon om te gaan.

Als je denkt dat dit verhaal voortkomt uit een gebrek aan kwetsende ervaringen, dan heb je het mis. Ook ik heb mensen in mijn omgeving gehad die mij besodemieterden of naasten die me hebben laten vallen op het moment dat ik hun steun zo ontzettend hard nodig had. Maar draag ik een blijvende haat voor hen in me? Nee. Ik ben heel boos geweest of heel verdrietig. Maar op een vroeg of laat moment is het klaar. Je kijkt terug naar wat er gebeurd is en je sluit het af. Dat wil niet zeggen dat je weer dikke vrienden met die persoon wordt. Maar het zou zomaar zo kunnen zijn dat je alsnog een ander soort relatie met die persoon opbouwt. Met anderen wissel je misschien nooit meer een woord. Omdat je er geen behoefte aan hebt, het een gesloten boek is, maar zeker niet uit rancune.