2011

Een jaaroverzicht. Ik zie veel mensen zo’n blog schrijven. Ik had ‘m ook in de planning zitten, maar kon me er maar moeilijk toe zetten. Nu halverwege de middag op de laatste dag van het jaar, meezingend met de top2000, sla ik de toetsen aan. Het jaar 2011 was een bewogen jaar. Natuurlijk was er het herstellen van mijn breakdown. Maar er was meer. In willekeurige volgorde.

- Het nestje musjes waarover ik een YouTube-dagboek bijhield.

- De vele mooie mensen die ik heb mogen ontmoeten. Jullie weten zelf wel wie jullie zijn.

- Veel teleurstellingen bij het misgrijpen op leuke interimklussen.

- De beste telefoonstem van het jaar, mr Swagger.

- Zomeravonden in de tuin van de buuv.

- Het mysterie van een Valentine.

- De filegesprekken met M.

- De ontwikkeling zien van mijn studenten.

- Het afscheid van VIS.

- Mijn puberale kwijlgedrag zodra Robert Pattinson op beeldscherm verschijnt.

- De blijdschap en trots over grote beslissingen van vriendinnen.

- Me ouderwets uitleven in de denktanks met mijn oude team.

- Steeds meer ontdekken over hoe ik in elkaar zit en waarom dat zo is.

- In stilte genieten van de ondergaande zon in mijn mini-achtertuin.

- Het ene moment verlangen naar een special someone en het volgende moment opgelucht zijn dat ik die confrontatie met mezelf nog niet heb hoeven aangaan.

- Uit mijn dak gaan op de beats tijdens Koninginnedag.

- En het hoogtepunt: het magische moment van mijn inschrijving bij de kamer van koophandel.

Mijn wensen voor 2012 heb ik al op papier gezet en ze hangen in mijn kerstboom. Als ik de kerstspullen opruim verplaats ik de kleine briefjes naar mijn studeerkamer, waar ik ze nog vaak hardop zal uitspreken. Over een jaar hoop ik dat ik kan zeggen dat ze allemaal zijn uitgekomen.

Super sexy music 1

Mijn studenten

Een Indianen-meisje. Een autogek. Een altijd vrolijke en behulpzame stuiterbal. Een expressieve tante waarmee je geen ruzie moet krijgen. Een ex-meisjesgroep-zangeres annex supermodel. Een jongen die heel veel vrouwenharten gaat breken zodra hij wat minder ‘puppy’ wordt. Een ski-leraar. Een dichter. Zomaar een paar van mijn studenten van de afgelopen periode. Zodra zij terugkeren van hun kerstvakantie leveren zij de stukken in en is het aan mij om hun te beoordelen. Twee klassen heb ik maar enkele weken gezien en één klas een paar maanden. Ik heb sommige studenten uit hun schulp zien kruipen. Ik heb studenten met een typische mañana-studentenhouding in actie zien komen. Ik heb ware professionals in de dop hun ding zien doen. Ik ben verrast, ik heb me soms ook geërgerd, ik heb gelachen en hopelijk heb ik ook inspiratie gebracht. En ik ga ze best missen als het semester voorbij is...

Nooit klaar

Klaar ben je nooit natuurlijk. Niet met werken, als ondernemer. En niet met je eigen persoon, als mens. Geïnspireerd door een bijzondere ontmoeting met een inspirerende tweep afgelopen pakjesavond, ga ik de week tussen Kerst en Nieuw eens aan dat laatste besteden. Ik zeg niet dat ik helemaal niet zal werken in die week, maar het zwaartepunt zal toch echt liggen bij mijn eigen balans. Na 5 maanden kei- en keihard werken aan mijn onderneming, ga ik die week balanceren. Uitrusten. Mijn sociale leven eindelijk eens wat aandacht geven. Poging doen tot mediteren. Die week wordt een zen-weekje. Een soort van vakantie. Hopelijk kom ik zo een stapje verder met de dingen die nog op mijn persoonlijke to-do-lijstje staan. Misschien vind ik zelfs wat antwoorden. En nieuwe energie voor het nieuwe jaar.

Geheel

De laatste tijd leer ik mezelf steeds beter kennen. Daaraan dragen de ontmoetingen met bijzondere mensen bij. Na een gesprek gaan de radartjes in mijn hoofd aan de slag en zo kan het gebeuren dat ik ’s ochtends opsta met een besef wat ik daarvoor niet doorhad. Een van die dingen is de tegenstelling tussen vrijheid en veiligheid.

Dat mijn oerdrang naar vrijheid door de jaren heen steeds sterker is geworden dat wist ik al. Ook dat die drang al op vroege leeftijd geboren is. Ik ga graag mijn eigen weg. Dat deed ik als kind en als tiener. Ik zonderde me vaak af om te doen waar ik zin in had. Ik deed niet mee met de rest om cool te zijn of erbij te horen.

In mijn vroege volwassenheid leerde ik mijn allergie tegen authoriteit kennen. Ik verzette me tegen iedereen die mij inperkte of zijn/haar wil oplegde. Ik wilde vrij zijn in mijn overtuigingen, in mijn doen en denken.

Later kwam daarbij dat ik mijn eigen ideeën graag wilde uitwerken, de oprichting van een bureau wat anders dan anders was, is daar een voorbeeld van. Maar het ging verder. Ook de relatief grote mate van vrijheid die je hebt als mede-oprichter, was niet genoeg.

De laatste jaren leer ik steeds beter die andere kan kennen. De hang naar veiligheid. Hunkeren zelfs. Ik durfde die zwakke, onzekere kant maar aan een handjevol mensen te laten zien. En misschien is ‘handjevol’ nog te ruim uitgedrukt. Mijn onzekerheid maakt me nog kwetsbaarder dan ik al ben. Ik realiseerde me dat ik rondliep met een gigantische tegenstelling in me. Vrijheid aan de ene kant, veiligheid aan de andere kant. Tot dit weekend...

Als je alles kunt doen, denken, zeggen wat je maar wilt, dan ben je vrij. En als je zo vrij kunt en mag zijn, dan ben je zo veilig als maar zijn kan. Als je de veiligheid ervaart van 100% acceptatie voor de persoon die je bent, als er sprake is van onvoorwaardelijke liefde, dan ervaar je absolute vrijheid. Oftewel veiligheid en vrijheid zijn onderdeel van hetzelfde. Het zijn de kop en munt van één muntstuk, twee zijdes van een medaille. Mijn tegenstelling is geen tegenstelling maar een geheel.

Tijd vliegt

Time flies when you’re having fun. Dat kan ik absoluut bevestigen. De tijd vliegt. De laatste maanden met een rotvaart. Afgelopen zomer koos ik voor het ondernemerschap en sindsdien ga ik plankgas. Ik geniet van de bijzondere mensen die ik sinds die keuze tegenkom, ik raak ontroerd door de behulpzaamheid van mensen die me goed gezind zijn, ik sta elke ochtend op met de drive om de dag maximaal te benutten en als bij-effect leer ik mezelf steeds beter kennen. This is so me. De beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Nooit had ik gedacht, of zelfs durven vermoeden, dat dit zo goed bij mij zou passen. Ik waagde alleen de sprong, dat was alles. Maar nu ik dat heb gedaan, wil ik nooit meer terug in de sleur van daarvoor. Dat maakt me ook verschrikkelijk bang. Wat als het niet lukt. Wat als ik verkeerd terecht kom. Ik heb het namelijk nog steeds niet op de rit. Ik kan nog steeds niet mijn brood verdienen, mijn rekeningen betalen, in mijn levensonderhoud voorzien, van wat ik bij elkaar werk. Ik vraag mensen om hulp, ik bedenk leuke acties, maar nog steeds is die doorbraak er niet. Ik weet dat ik goed ben in mijn werk, ik weet dat ik mensen kan helpen, maar ik hoop en bid dat die positieve doorbraak er snel is, want de tijd vliegt. Ik ben inmiddels vier maanden onderweg en over twee maanden valt het laatste beetje hulp weg. Dan sta ik er alleen voor, zonder back-up...