Zeven

Een brandende zon, de heetste van de week, aan een staalblauwe hemel is toch wat veel van het goede voor iemand die net een paar uur in Spanje is. Daarom slaan we vandaag het strand even over. Prima zo’n overgangsdag. Ik had alleen nog niet in de gaten dat het vooral een overgangsdag voor mij zou worden. Nog steeds heb ik moeite met het vinden van de juiste woorden. Hoe dan ook gaat deze dag de boeken in als de dag van de verandering.

Het begon met een gesprek op het balkon. Mijn emoties namen toe met elke lettergreep die ik nog uit kon brengen. Ze namen toe, maar ik kon er niks mee. Dat kan ik eigenlijk al een tijdje niet, dus dat was niet zo gek. De intensiteit van mijn emotie was ongekend. Af en toe kwam er een klein stroompje tranen door. Maar al snel hield het weer op, doorjanken lukte niet. En op dat moment wilde ik juist niets liever dan doorjanken. Het eruit gooien. Met het grootste geweld. Het verdriet transformeerde naar iets wat niet gezond is. Van een steen op mijn maag kon ik niet eens spreken. Ik kon het eigenlijk niet anders beschrijven dan een ziekmakende brok in mijn maag, een gezwel bijna, wat ik er dolgraag uit wilde kotsen. Maar dat ging niet, samen met dat zieke gevoel in mijn maag, zat er ook een strop om mijn hals die mijn keel steeds verder dicht kneep. Meerdere malen heb ik overwogen om naar de wc te gaan en mijn vinger in mijn keel te steken. Het enige wat me ervan weerhield was de wetenschap dat het waarschijnlijk niks op zou leveren. Uiteindelijk stelde M voor om een experiment te doen. Een opstelling. Niet ideaal met z’n tweeën maar het viel te proberen. Daarna probeerde hij al pendelend mijn chakra’s open te krijgen. Nadat we enkele uren bezig waren geweest met gesprekken en experimenten en er niets leek te zijn veranderd, besloten we verkoeling te zoeken in het zwembad. We stapten in de lift en op de weg naar beneden gebeurde het. Het zieke gevoel stroomde uit mijn lichaam. Zomaar. Alsof het vloeibaar was geworden en via mijn voetzolen verdween. En de strop om mijn nek loste op. In het niets.

De volgende dag was wel een stranddag. Beetje lezen. Beetje andere badgasten keuren. Beetje ouwehoeren. Na een tijdje ging M aan de wandel. Hij had een duikschool in de buurt gesignaleerd en wilde een kijkje gaan nemen. Ik bleef achter op het strand. Toen gebeurde het fenomeen waar ik al dagen op wachtte. Ik zat op mijn handdoekje. Gezicht richting de zee. De zon die mijn huid verwarmde. Starend naar de branding. Meewiegend met de zeewind die langs mijn oren suisde. En ik dacht aan niets. Helemaal niets. Mijn hoofd was leeg. Mission accomplished.