Maxima(le) controle

Daar ging Liane weer. Weer naar het Maxima. Weer op controle. Weer parkeren. Weer melden aan de balie. Weer ponsplaatje afgeven. Weer wachten. Weer naar binnen geroepen. “Hoe gaat het?” vraagt JP. Ik “Nog steeds hetzelfde, nog steeds vocht in mijn middenoor”. Na een update over wat het leven me de laatste tijd nog meer te bieden heeft en een visuele check was er wel goed nieuws te melden. Er zat lucht in, alleen de luchtbel zat helemaal bovenin. Onderin zat de holte helemaal vol met vocht. JP: “We kunnen twee dingen doen, óf we wachten nog een paar weken om te zien of het vocht dan wel weg is óf ik verdoof het trommelvlies, prik het door en zuig wat vocht weg om het te bespoedigen”. Aangezien het al 10 weken na de operatie is en het oor na 6 weken tip top hoort te zijn, vond ik het wel welletjes. Dus daar kwam het watje met verdoving en een kwartiertje later een hele lange gebogen naald. Aaaaah! Verdoving my ass! Er ontsnapte een grom van pijn uit mijn met kracht opeen geklemde kaken. Daarna een stofzuigertje dat wat vocht afnam en een typische JP opmerking “Er kan nog een druppeltje bloed uit komen, maar transfusie lijkt me niet nodig”. Over ruim 4 weken mag ik weer terugkomen voor een audiotest en (waarschijnlijk) de eindcontrole. Dat wordt dan de 15^e date met JP. De vijftiende! Het is toch te gek voor woorden. Sommige vrienden zie ik zelfs minder vaak. Als ik daarna nog een keer terug moet, sta ik erop dat JP me trakteert op een behoorlijke cappucino. Dat is het minste wat je mag verwachten, toch?