Negen

Het is mooi geweest. De afgelopen week ben ik de eerste helft alleen geweest en heb ik de tweede helft doorgebracht met mijn logee M. De eerste dagen waren zwaar. Hartverscheurend verdriet, onrust en ongemak waren aan de orde van de dag. De komst van M luidde een nieuwe periode in. Er is iets veranderd, ook al kan ik niet duiden wat het precies is. Het is niet zo dat er iets is afgesloten en begraven. En ook niet dat de winnende deur is open gegaan. Ideeën voor de toekomst zijn nog net zo vaag als voorheen. Gemis en verdriet zijn niet verdwenen. Maar ik voel me wel anders. Iets in mij zegt me dat het tijd is om stappen te ondernemen. Of het nu de juiste zijn doet er niet zoveel toe. Ik ben nog niet overtuigd van mijn gewenste toekomst. Maar stil blijven zitten is geen optie meer. Het is tijd voor een nieuw tijdperk. En ik mis mijn thuis. Ik mis de typische geluidjes van Sambal. Ik mis de ff binnenloopbezoekjes met de buuv. Ik mis het leven van alledag. En ik weet dat zodra ik thuis ben mijn nieuwe leven begint. Een leven waar nog een boel in ontbreekt en een leven waarin nog veel onzekerheden schuilen. Maar de tijd zal (hopelijk) ook die dingen oplossen. Het is goed zo. Ik wil naar huis.