Vijf

Na een snelle hap bestelde ik mijn eerste alcoholische versnapering van de week. Gran Cacoa om precies te zijn. Een kelk waar naast vanille-ijs een flinke scheut Baileys, Amaretto en Malibu in gaat. Helemaal niet vervelend. Een milkshake met gezellige bijwerking zullen we maar zeggen. Aangewakkerd door de blijdschap dat ik eindelijk wifi aan de gang had (nee, dat is niet zo moeilijk, maar truusje-techno-mongool hier drukte voortdurend op het verkeerde knopje) en de start van een hilarisch boek, bestelde ik nog maar zo’n vaas. Over dat boek trouwens; het gaat om ‘De Grote Liefde’ van Sarah Dunn en man man man wat is het een toppertje. De nodige twittertijd en boekpagina’s later vond ik dat het tijd was voor la cuenta. Sloffend en een tikkie wankel sjokte ik terug naar mijn onderkomen. Ja, oma is niet veel meer gewend. Thuis gekomen speelde ik een spelletje en kwam ik erachter hoe zeer ik niks meer gewend was. Een stom balletje richten vergde opperste concentratie. En dan nog niet. Ik zag geel aan voor groen en ga maar door. Ik was blij dat ik geen man was met dat gebrek aan richtingsgevoel. Eigenlijk vind ik het de normaalste zaak van de wereld dat een man op de plee gaat zitten als hij moet plassen. Maar dat geheel terzijde. Ik was dus blij dat ik geen man ben. Maar soms... Soms zou ik willen dat ik voor even een man kon zijn. Ik ben niet in het verkeerde lichaam geboren of zo. Maar het zou toch wel heel leuk zijn om voor één dag door het leven te gaan als man. Om te ervaren hoe het is. Wordt er anders tegen je aan gekeken? Voel of beleef je dingen dan anders en zo ja, hoe? Hoe is het om een mannenlichaam te hebben met alle bijbehorende features? Komop vrouwelijke lezers, daar denken jullie toch ook wel eens over na? Ik weet zeker dat er mannen zijn die het wel eens andersom zouden willen ervaren. Dus mocht het dankzij een of andere Willie Wortel ooit mogelijk zijn, dan bied ik me aan voor een testritje.

*het onsamenhangende karakter van bovenstaand stuk heeft vast iets te maken met die milkshakes...*