Vier

De zon gaat onder achter de bergen. De wolken die voor morgen zijn voorspeld drijven alvast binnen waardoor de hemel lila, rose, blauw, geel, oranje kleurt. De vogels op mijn balkon zijn verwikkeld in een echtelijke ruzie. De buren zijn niet thuis, of wel, qua geluidsproductie maakt dat niet uit. En zo komt er een einde aan another day in Spain.

Vandaag viel het me op hoe alert ik ben op mensen met tekeningen op hun lijf. Natuurlijk valt het in een oord als dit ook eerder op. Bij 30 graden + lopen mensen nu eenmaal niet in een lange broek en lange mouwen. Maar ik sta er echt bij stil en neem de tijd om het plaatje te bekijken en – in de enkele gevallen dat het een mooi plaatje is – te bewonderen. Natuurlijk is er geen match voor het schilderij dat ik maandenlang onder mijn dekbed aantrof. Dat was een klasse apart. Misschien is het wel zo dat ik door hem meer aandacht heb gekregen voor de beschilderde medemens. Waar je mee omgaat, word je mee besmet, zeg maar. En van besmetting is wel degelijk sprake. Het hart-uitgerukt-en-onherstelbaar-vernietigd-gevoel is er nog iedere dag. Een recente aanwinst in mijn vriendenkring zei me vlak voor vertrek hier naartoe “laat de gedachten aan J daar en kom terug met leuke nieuwe ideeën voor de toekomst”. Lieve woorden, ik waardeer ze ook zeer, maar hoe komt het dat niemand mij de ‘hoe’ kan leveren die hoort bij het welgemeende advies? En wie zegt dat het uberhaupt mogelijk is die gedachten hier te laten? We hebben het wel over iemand die een essentieel deel van het wereldje Liane heeft ingenomen en nu afgenomen. Mijn ‘chappy’. Als lezer vind je het misschien wat ver gaan. Maar voor mij is het wel degelijk zo. Die man, die een zo ontzettend onwaarschijnlijke match leek te zijn, kon me geven wat ik zo hard nodig had. En met zijn vertrek is ook een cruciaal deel van mezelf de deur uitgewandeld. Voor het eerst in mijn leven voel ik me eenzaam. Niet alleen, eenzaam. Omdat ik mijn soulmate met wie ik alles wilde en kon delen zo mis.