Acht

De ochtend bestond uit een tripje naar het nabij gelegen dorpje Altea. Ontbijt bij Paola en een drankje op het plein bij de inglesia. Slurpend aan een limon granizado bekeken we het tafereel dat daar gaande was. Opgedirkte families rondom baby’s bevolkten het terras. Blijkbaar vond er die dag een doopdienst plaats. Vrouwen met dure, chique en opzichtige jurken en metershoge hakken. Mannen strak in pak. Camera’s. Champagne. Felicitaties. Een onwerkelijke vertoning. Alsof je kijkt naar een toneelstuk zonder podium. Leuk om te zien, maar een vreemde omstandigheid waarin ik de toeschouwer was. Ik zat op het terras met een man die niet de mijne was. Niet dat dat bijzonder is of dat er ook maar een verlangen was van een van beide kanten. Maar het trof me wel. De afgelopen dagen hadden we samen gezond, gegeten en gesproken en dat was prima. Maar daar op het terras begon ik me te realiseren hoezeer ik geniet van een bepaald soort aandacht van het mannelijke geslacht. Dit inzicht was al vooraf gegaan door een droom. Voor mijn gevoel had ik al weken niet gedroomd. Natuurlijk droomt iedereen iedere nacht. Maar de afgelopen periode was er niet één ochtend dat ik me kon herinneren wat er die nacht was gebeurd. Vannacht, in mijn dromen, was ik verwikkeld in een heftige zoenscene met een man waarvoor ik een tijdje heftige gevoelens had. Het was een prettige droom en ik werd dan ook met een lichte glimlach wakker. Vanaf het moment op het terras begon het balletje te rollen. Van het ene poortje naar het andere. Ik mag dan een enorme einzelganger zijn. Er is toch een oergevoel in me dat ernaar hunkert om te geven. Ik heb een onuitputtelijke bron aan liefde in me die erom schreeuwt geschonken te worden. Aan mensen met wie ik me verbonden voel in het algemeen. Maar specifiek aan een man die dezelfde behoefte heeft als ik. Liters aan zorg, affectie en sexualiteit popelen om ontvangen en beantwoord te worden. Zo gauw die energie in beweging komt, voel ik me extatisch. Het stuwt mij en de man in kwestie met een rotgang omhoog in die euforische spiraal. Ja ik weet dat liefde allereerst in jezelf en voor jezelf moet bestaan. Maar daar waar ik de afgelopen anderhalve maand dacht dat het me nooit meer zo zou overkomen, bekroop me vandaag het gevoel dat ik het weer opnieuw wil ervaren. En dat het ook zal gebeuren. Niet nu, dit is niet het juiste moment, de recent opgelopen wond is nog lang niet genezen. Maar in de toekomst, heel graag.