Vreemde vogel in bed

Een verhaaltje over hoe ik aan mijn rare slaapritueel kom... Het begon een kleine 10 jaar terug. D’s zoon M was een heel klein ventje. En als ie bij ons sliep was er altijd een slapen-gaan-ritueel. D en ik zongen een liedje, later kwam daar nog een dansje bij en nog later ook allerlei dierengeluiden. Don’t ask... Het ritueel werd die eerste jaren altijd afgesloten met een muziekdoosvogel. M kon niet zonder dat ding. Dus besloten we om in plaats van dat ding iedere keer mee heen en weer te verhuizen (met het risico dat ie een keer ergens bleef liggen), precies hetzelfde beest aan te schaffen. Toen M begon te praten en net vijf woorden sprak, had hij ook al een naam voor die trekvogel: Pompiepom. We moesten beloven dat als M niet bij ons sliep, we erg goed op Pompiepom zouden passen. Dat resulteerde erin dat Pom voortaan bij ons in bed sliep. Pom meeging op reis. Ook als D en ik alleen een tripje maakte. Pom was er altijd. Nu zou je zeggen dat met het ouder worden van D’s zoon of nadat D en ik uit elkaar gingen het Pom-tijdperk ook voorbij was. Maar niets is minder waar... Pom slaapt nog steeds in mijn bed. Sterker nog, ik slaap zelfs minder lekker als Pom er niet is. Die vreemde vogel moet in mijn bed liggen. Maar voor de rest is alles kei okee met me hoor ;).