Een

Dag 1 zit erop. De vakantie die bedoeld was als relaxbreak voor J en mij is begonnen. Alleen liep het qua hoofdrolspelers in dit avontuur net even anders. Okee, hij zou later arriveren. Dus de start van deze vakantie is nog steeds hetzelfde, kun je zeggen. Maar het voelt toch anders. De wetenschap dat hij niet komt voelt toch aan als een blok beton op mijn maag.

Voordat deze dag startte had ik mijzelf ten doel gesteld om vooral mijn hoofd leeg te maken. Dat is wat ik wil bereiken met deze week. Ook al weet ik niet hoe dat moet. Niet voor niets ben ik deze dagen gewapend met een schrijfblok dat helemaal vol mag. Dus ik besluit de dag van me af te schrijven. Met de ‘pings’ en ‘kletters’ van een air hockey spelletje ergens beneden aan de boulevard, een glaasje zumo melocotón en cigaretten in de aanslag open ik het schrijfblok met harde kaft en schrijft mijn pen regel voor regel vol. Eerst maar eens mijn ervaringen van vandaag beschrijven. Geen hoogdravende allesverpletterende inzichten; gewoon de dingen van de dag.

De vlucht naar Alicante begon verre van ideaal. Nadat ik afscheid had genomen van mijn vader trof ik een rij voor de securitypoortjes aan, die diagonaal door de hele vertrekhal liep. Als ik braaf achteraan zou sluiten zou ik never nooit niet op tijd bij de gate zijn. Na minuten van gedraai en getwijfel sloot ik, geheel tegen mijn principes in, horizontaal aan in de rij. Oftewel ik sloeg 2/3 van de rij over. Ach, brutale mensen hebben de halve wereld, maakte ik mijzelf wijs. Om het ongemakkelijke gevoel de nek om te draaien begon ik een praatje met de 2,40 m lange buurman. Ik weet niet hoe lang hij was; maar hem aankijken leverde een rek- en strekoefening op voor mijn nek die je zou kunnen vergelijken met een fitness-exercise. Eenmaal door de security bleek de vlucht ruim een half uur vertraging te hebben. Ha, daar sta je dan met je voordringen.

Toen we eindelijk aan boord mochten, presteerde ik het om een diepe wond in mijn vinger op te lopen. Een beetje nonchalant wipte ik de armleuningen omhoog en schraapte langs een scherp randje. Resultaat: hapje uit wijsvinger. Om de boel nog wat meer op te fleuren liet de gezagvoerder ons weten wat de reden was van de vertraging. Het vliegtuig was op weg naar Eindhoven in botsing gekomen met een vogel. De mechanische vogel had de strijd gewonnen. Maar moest natuurlijk grondig geïnspecteerd worden voordat ie weer de lucht in ging. Als je weet dat vliegen geen grote hobby is van me en ik altijd toch wel een beetje angstig ben, kun je je voorstellen hoe ik die eerste kilometers naar boven in mijn stoel heb gezeten.

Na een kortstondige woordenwisseling met mijn voorbuurvrouw, die toch echt vond dat zij het recht had haar stoel achterover te zetten, ook al zaten mijn knieën al klem tegen haar rug, kon ik me een beetje ontspannen. Starend uit het raam voelde ik hoe mijn keel werd dicht geknepen. Mijn neus raakte verstopt en voordat ik het wist stroomde warme tranen over mijn wangen. Waar deze uitbraak vandaan kwam kon ik niet zeggen. Ze waren er gewoon. In stilte huilde ik tranen zonder herkomst.

De volgende uitdaging diende zich aan. De landing werd ingezet. En boy! wat een rit. Ken je dat wanneer een peutervogeltje zijn eerste vlieg- en vooral landingsles krijgt? Zwevend en zwabberend van links naar rechts? Nog nooit heb ik zo dicht tegen reisziekte aan gezeten. Wat een opluchting toen het ding eindelijk aan de grond stond en niet nog een frontale botsing met een vogel van vlees en bloed was aangegaan.

Na mijn koffer (zonder splinternieuwe spanband die ik toch echt had bevestigd voor de vlucht) te hebben opgepikt vervolgde ik mijn reis naar de taxistandplaats. De chauffeur bleek een Spaanse knul met een in-en-in zwarte zonnebril die minder dan 10 woorden Engels sprak. Geen probleem. Dan heb ik het lekker rustig. Tijdens de 50 minuten tellende rit viel mijn oog op een tattoo op zijn linker onderarm. Een of andere Chinese tekenreeks was op hem vereeuwigd en ik besloot dat ik wilde weten wat het was, voordat ik hem gedag zou zeggen. De route kwam inmiddels aardig bekend voor. Villajoyosa, Benidorm, Callosa, Altea, Calpe. En daar aan het einde van de sliert hotels was Esmeralda. Terwijl Spaanse knul mijn koffer uit de auto haalde vroeg ik hem wat zijn tekening betekende. Een brede glimlach sierde zijn met zonnebril afgeschermde gezicht. ‘Happy’ antwoordde hij. Of eigenlijk ‘Chappy’, zoals de taximan het zei. Hoe treffend; de vakantie die me zou moeten helpen om uit te vinden wat ik nu wil en hopelijk iets van het verleden los te laten, begint met iemand die een woord op zijn lichaam heeft laten aanbrengen, waar het bij mij aan ontbreekt: geluk.