Struikelen over mijn tas. Struikelen over mijn eigen voeten. Vingers tussen kastdeuren. Drie afzonderlijke keren een personalized cup-a-soup mok veranderd in keramieken puzzel. Je raadt het al. Ik ben een beetje onhandig. Geworden. Ik was nooit heel handig, maar de laatste tijd kom ik wel erg dicht in de buurt van het predicaat Klungelsmurf. Nu is klunzigheid één ding. Vergeetachtigheid is iets heel anders. Ik vergat namelijk nooit iets. To-do-lijstjes had ik nooit nodig. Die zaten in mijn hoofd. Mijn agenda voor de komende maand kon ik zonder spiekbriefje zo opdreunen. En om het nog gekker te maken; ook de agenda’s en to-do-lijstjes van collega’s stonden op mijn harde schijf. Maar nu niet meer. Hahaha. Als ik geen dingen opschrijf, verdampen ze voor ik er erg in heb. Poef weg. Zo zei ik gisteren tegen een collega dat ik aanstaande maandag tijd zat had voor zijn verzoekje. Ik had immers toch nog niets gepland. Tot ik me aan het einde van de dag realiseerde dat ik van elf tot één een meeting heb. Nog zoiets; vandaag realiseerde ik me dat ik mijn verzekeringsagent moest mailen zodra ik de papieren op de post had gedaan. Die envelop postte ik een week geleden. Verjaardagen, terugbelnotities, to-do’s, you name it en het verdwijnt in oblivion. En denk je dat ik ermee zit? Eigenlijk niet. Ik moet juist erg om mezelf lachen. Database Liane verandert langzaamaan in Vergeetachtige Jan. Hahahaha. Hoe het komt weet ik niet. Zal wel te maken hebben met de fase of het proces waar ik in zit. Vergeleken met vroeger is het een flink stuk leger bovenin. Lekker rustig. Nu alleen nog mezelf aanleren om dingen op te schrijven, dat zou handig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten