Push the button

Wat vooraf ging...

Komende week ga ik weer eens de tijd nemen om wat dingen op een rijtje te zetten. Of beter nog, een andere vorm vinden dan rijtje. Ik zal dat boek met die lessen van de Dalai Lama er weer eens bij nemen. Misschien op zoek gaan naar een ander boek. Maar wel echt de tijd nemen om eens lekker te mijmeren. Een beetje in het niets staren. Is toch al een hele tijd geleden dat ik dat, bewust, heb gedaan. En ik moet zeggen, ik voel het. Ik mis het. Ik ga weer een beetje teveel op in de waan van de dag.

Maandagochtend. Pffff en wat voor één. Gisterenmiddag, onderuit gezakt in de tuin van de buuv, met rosé en pinda’s binnen handbereik, zuchtte ik ‘van mij mag het weekend deze keer een dag langer duren’. Ik was gewoon nog niet klaar voor de nieuwe week. Koffie dan maar en proberen wakker te worden. Douchen, aankleden, optutten en naar het werk rijden hadden nog geen resultaat geboekt in dat proces. Nippen van mijn koffie en gewoon rustig, heel rustig ontwaken. Zodadelijk moest ik al aan de bak. In plaats van zachtjes aan op gang komen met de ‘Start van de week’-meeting, mocht ik om 9 uur al een bespreking in. Waarover wist ik nog niet. De voorbespreking waarin O me zou bijpraten was door omstandigheden komen te vervallen. Ik wist wie er zou komen. Ik wist dat er via die persoon misschien een traject kon gaan spelen. Maar meer details wist ik eigenlijk niet. “Liane, je bezoek is er”, zingt J door de gang. Nog te vroeg ook. Hemel. Komop, tik links en rechts tegen de wangen, schrijfmap pakken en erop af.

Aangekomen in de woonkamer legde ik de meneer uit dat ik nog niet volledig op de hoogte was en dat ik het wel fijn vond als hij de eerste tekens op mijn blanco vel zou zetten. Hij legde in een klein half uurtje uit wat de aanleiding was voor het gesprek, waarom hij een persoon als mij daarbij kon gebruiken en hoe hij werkte. Kort daarna kreeg het gesprek een bijzondere wending. Ik realiseerde het me niet op dat moment, maar ergens daar moet het geweest zijn. Ik vroeg de man naar zijn drijfveren voor wat hij deed en de manier waarop hij dat aanpakte. En vervolgens vertelde hij me een aantal anekdotes uit zijn privé en zakelijke leven die hem hadden gevormd. Verhalen waarvan je kippenvel en koude rillingen krijgt. Vervolgens voegde hij daar zijn spirituele en professionele overtuigingen aan toe. En zo ontstond een gesprek dat feitelijk niet veel meer te maken had met de aanleiding van het gesprek. Toch voelden we ons allebei niet geroepen om terug te keren naar de zakelijke orde van de dag. Aangezien het gesprek zo’n persoonlijk karakter had, vertelde ik hem dat ik herstellende was. Direct pakte hij een boekje uit zijn tas, sloeg het open op een pagina halverwege en vroeg me dat verhaaltje te lezen. Dat verhaal was grotendeels een kopie van wat mij was overkomen. En zo ging het gesprek verder, nog verder de diepte in. Hij begon ook, op z’n kop zodat ik direct kon meekijken, tekeningetjes te maken en hanenpotige woorden te schrijven op een vel papier. Ik moest er wel om lachen, die tik heb ik ook. Deze man sprak met een gigantische informatiedichtheid en schakelde op 220. Dus ik moest alle zeilen bij zetten om te luisteren, verwerken, interpreteren en reageren. Op een gegeven moment hield hij stil en keek hij me onderzoekend aan. “Ben je nu moe?” vroeg hij me. Ja, ik moest wel toegeven dat de intensiteit me vermoeide. “Waar voel je dat, die vermoeidheid?” vroeg hij vervolgens. Hmm, gekke vraag dacht ik even, maar ik probeerde het te beschrijven. Ik vertelde hem dat ik de vermoeidheid vooral in mijn ogen merkte. Dat er een soort van dof en loom gevoel optrad, dat mijn ogen ook droog aanvoelden en beetje prikten. “Als je ogen prikken en droog zijn, dan zou er meer vocht moeten vloeien. Je ogen zijn de ziel. Laat je je verdriet wel genoeg los?”. Mijn keel werd wat nauwer en met mijn ademhaling probeerde ik mijn emoties tegen te houden. Je gaat toch niet helemaal los in zo’n gesprek, kom op dat is toch niet professioneel. Allee Liane, hou je in. Maar het was al te laat. Een nagenoeg onzichtbaar knopje was gevonden en ingedrukt. De tranen kwamen omhoog en ze vielen over mijn wimpers naar beneden. De man zocht in zijn tas naar tissues, maar had er geen paraat. Hij legde me uit dat hij me geen pijn wilde doen, maar dat hij het gewoon zag. Ik verontschuldigde me voor wat er gebeurde, maar hij leek mijn reactie volledig normaal te vinden. Hij was totaal niet verbaasd of geshockeerd door mijn emoties. Tussen mijn tranen door spraken we verder. Ondertussen voelde ik me wel een beetje onwennig. Zo’n persoonlijk en emotioneel gesprek met een persoon die ik voor deze ochtend nog nooit had ontmoet en dan ook nog eens in de spreekkamer van mijn werk. Dit begrijpt niemand, flitste door mijn hoofd. Maar op een of andere manier leek hij het wel te begrijpen. Na bijna 3 uur sloten we het gesprek af met de constatering dat er een grote overeenkomst zat in de fundering waarop we onze adviezen en werkwijze baseerden, een gezamenlijk vertrekpunt zeg maar (hey, toch nog een zakelijk element) en een lachsalvo vol verwondering over wat er was gebeurd. We namen afscheid met de intentie en de belofte dat we elkaar op een later moment zeker weer zouden spreken.

De eerste persoon die ik zag daarna was J en ik vertelde haar in het kort wat er was gebeurd. Verwonderd hoorde ze mijn verhaal aan, nam het boekje door wat me was gegeven en zoals we zo vaak tegen elkaar mompelen, mompelden we ook deze keer “Alles heeft een reden”. Moe maar geïnspireerd in al mijn cellen vertelde ik O over deze bijzondere ontmoeting met deze bijzondere man. Dat het een bijzondere man was wist hij al, hij kwam immers uit zijn netwerk. Daarnaast is deze man een groot vakman en hoorde ik, achteraf, dat hij mensen die hij traint of adviseert vaak direct in de ziel raakt, dat is zijn ‘ding’. Maar hij had niet verwacht dat het zo intens zou zijn.

Naast de prachtige ervaring van de ontmoeting heeft het gesprek me ondertussen nog wat dingen gebracht. Allereerst ben ik sinds gisterenavond weer begonnen met mijn kosmoscadeautjes. Ergens along the way in de afgelopen maanden was ik gestopt met het wensen van licht en liefde voor en naar personen uit mijn omgeving. Waarom weet ik niet, maar nu heb ik het in ere hersteld. Voor het slapen gaan denk ik bewust aan enkele personen en wens ik dat zij ontvangen wat ze nodig hebben. Daarnaast realiseer ik me nu pas hoe belangrijk het voor me is om me te omringen met mensen waarmee ik kan uitwisselen. Mensen die ik iets kan geven en van wie ik iets kan ontvangen of leren. Dat die energie goed voor me is en bepalend zal zijn voor hoe ik kan groeien en succesvol kan zijn. Dat ik niet een standaard adviseur ben die past in het gebruikelijke hokje. Dat om werkelijk iets te kunnen betekenen voor iemand, ik een persoonlijke klik moet hebben met hen. En dat die toch best wel onorthodoxe manier eigenlijk heel prima en heel mooi is. Ook al zal bij sommige mensen het lampje daarvan uitgaan, zullen ze het niet begrijpen. Maar het is mijn manier. Vanuit mijzelf. En dat is het beste wat ik kan doen.