U2 week - Where the streets have no name

Als ik me niet vergis gaat het nummer over een wijk in Belfast waar je de armoede van de bewoners kunt aflezen aan waar in de straat ze wonen. Maar dat is niet wat dit nummer bij me oproept. Ook het feit dat dit nummer een hel was om te componeren is niet wat het speciaal maakt voor mij. Het nummer vertegenwoordigt voor mij een gevoel van hoop. Vreugde en ongecontroleerde emotie om de realisatie dat iets mogelijk is. Iets wat je niet voor mogelijk had gehouden, iets waarvan je alleen maar durfde te dromen. Ineens is daar die opening. Dat gevoel. Dat doet het met me. En als het nummer aankomt bij het punt van 3.50 in het filmpje heb ik ook keer op keer een brok in mijn keel.