U2 week - 11 o'clock tick tock

Gisteren zond VPRO een docu uit over het legendarische album The Joshua Tree. Wat tweets heen en weer over hoe epic U2 wel niet is en altijd is geweest en zo ontstond het idee voor een U2-blog-week. Iedere dag een U2-song, mijn beste 7. Niet echt een top-7, want ik kan niet zeggen welke song ik beter vind dan een andere, maar wel de 7 die mij het meeste doen.

Ik verdiep me in deze U2-week niet in de werkelijke herkomst of betekenis van een liedje. Ik probeer te omschrijven welke emotie of welk verhaal het bij mij oproept. Want dat doen ze alle 7. En dat kon best wel eens een heel eind af liggen van de U2’s werkelijke intentie. Maar dat doet er ook niet toe volgens mij, muziek is emotie en bij mij maakt U2 heel veel los.

De eerste in deze U2-week is 11 o’clock tick tock. Volgens mij was dit een van de eerste singles. Niet dat ik in die tijd (1980) al naar U2 luisterde. Music was my first love, maar op de leeftijd van 5? Nah nee. Ik hoorde dit nummer voor het eerst toen ik het album Under a Blood Red Sky had aangeschaft en vanaf de eerste keer dat ik het hoorde zat het onder mijn huid. Als ik probeer te duiden wat voor een emotie dit nummer oproept bij me, dan ontstaat er eigenlijk een mooi en tegelijk droevig verhaal. Ik stel me er een man en een vrouw bij voor, die verwikkeld zijn in een kat en muis spel. Er hangt een zwaar geladen sfeer in de lucht. Pure rauwe sexuele spanning. Ze komen uiteindelijk samen en verliezen zichzelf in elkaar. De rest van de wereld bestaat niet meer. Maar de kijker van deze film weet ook dat het van korte duur is. Ze hebben niet het eeuwige leven samen. En als het noodlot toeslaat blijven ze beide gedesillusioneerd achter. Als Bono dan zingt ‘Call out your name’ wordt mijn keel dichtgeknepen en zijn mijn ogen waterig. Waarom dan zo verliefd zijn op dit nummer? Gewoon omdat het zo intens, rauw en bittersweet is.