Nestwarmte

Vannacht was ik me ineens bewust van hoe groot mijn bed is. Hij is groot, dat is waar. Tijdens mijn redecorating-woede van afgelopen najaar heb ik mijn twijfelaar verruild voor een groot echt grote mensen bed. En het ligt heerlijk. Het is stevig, groot, hoog, maar ook zo leeg nu. Natuurlijk was dat eiland niet altijd bevolkt door een tweede persoon. Ik heb ook heerlijk geslapen zonder een metgezel. Maar als ie er was, was het zalig. Er is niks zo lekker als de warmte van een lichaam. Om in de winter tegenaan te kruipen. Om je aan op te warmen. Zelfs het samen koud hebben is nog fijner dan alleen bibberen. Met mijn billen in je schoot. Jouw knieën in mijn knieholtes. Je gezicht in mijn haar en je warme adem in mijn nek. Jouw arm om mijn middel geklemd of onder mijn borsten gedrapeerd.

Opwarmen in de winterkou is een ding. Maar wat echt onbetaalbaar is, is het opwarmen van je ziel. Zo liggen en niet alleen de lichaamswarmte door voelen dringen in je huid, maar de liefde voelen die je vervult. Weten, voelen en beseffen dat die persoon die tegen je aan ligt niets dan liefde voor je voelt. Bergen met liefde, warmte, zachtheid en verlangen. Om je te beschermen, te beminnen, lief te hebben, te verzorgen. Om met je te leven. En ik weet ook zeker dat dat gevoel twee kanten op werkt. Met je kruis tegen mijn billen aangedrukt. Mijn knieën om die van jou heen gevouwen. Mijn haren kriebelend in je gezicht en een vleug van parfum en shampoo in je neus. De zachte huid van mijn buik onder je vingertoppen. En weten dat de persoon die je vasthoudt, iedere emotie beantwoordt die je voor haar voelt, en meer.