Long time no hear

Inmiddels is het 8 maanden na mijn tweede ooroperatie en mocht ik weer eens terug op controle. Afgelopen voorjaar en zomer heb ik de deur plat gelopen bij JP, maar omdat er steeds geen vooruitgang in zat, zei hij dat ik beter in december terug kon komen. Of mijn KNO-Mc-Dreamy vond het niet leuk om me steeds te zien, dat kan ook. Mijn gehoor rechts is nog steeds hetzelfde als afgelopen zomer, dus misschien heelt tijd niet alle wonden. Ik ben nog steeds aardig doof.

Gisterenavond was ik niet echt nerveus (dat is voor mij een hele overwinning, geloof me), ik dacht ‘wat is, dat is’. Maar onderweg naar het ziekenhuis kneep ik ‘m toch wel. Wat als de cholesteatoom niet helemaal weg is en ik weer onder het mes moet. Weer een volle dag in het ziekenhuis, weer narcose en na een uur of 4 beroerd wakker worden, weer helemaal open, weer herstellen. Bah. Gelukkig was dat niet het geval. Maar het vocht achter mijn trommelvlies was er wel nog steeds. Dat wist ik ook wel, dat voel je. JP vroeg “Heb ik al eens een buisje bij je gezet?”. Ik veerde op en zei enthousiast “nee”, omdat het niet klinkt als een heftige ingreep. Dus zo gaat het gebeuren. Liane krijgt een buisje. En wel volgende week donderdag.