Ik kende haar niet

Ik kende haar niet. Ik volgde haar niet. En ik schrijf dit stuk ook niet om mee te doen aan een misplaatste emo-tournee, waar gisteren al wat negatieve en vooral onbeschofte opmerkingen over werden gemaakt op twitter. Afgelopen zaterdag hoorde ik voor het eerst van haar bestaan. Er verschenen wat “sterkte” en “kom op” tweets in mijn timeline, maar het ging verder een beetje langs me heen, ik kende haar niet. En het gebeurt wel vaker dat mensen dit soort dingen tweeten.

Op zaterdagavond checkte ik om wie het ging. Een dame die slechts 4 dagen ouder is dan ik. Oeff, da’s heftig. Om met 35 lentes te moeten vechten voor je leven. Op zondag verschenen de nodige updates van haar status en de twittergemeenschap ontstak massaal een kaarsje in de hoop dat het zou bijdragen aan haar herstel. De tweets werden ook steeds heftiger. Uitroepen als “Vecht! Alsjeblieft vecht!” kwamen voorbij en het leek wel of iedereen zich vastklampte aan hun timeline. Ik kende haar niet, maar ondertussen raakte ik de controle over mijn emoties kwijt. Aan het einde van de middag liepen er tranen over mijn wangen en vroeg ik voorzichtig of dat wel normaal was. Gelukkig was ik niet de enige met een waterige blik op het iFöhn-scherm. Maar het voelde nog steeds raar, ik kende haar niet. Ik zocht mijn afleiding bij SYTYCD en na de aftiteling van het programma was ik weer terug bij af. De emoties kwamen terug en brachten oude bekenden mee, oude emoties die zich bemoeiden met mijn watervoorraad.

Na een beroerde nacht checkte ik voorzichtig mijn timeline. De eerste tweet die ik zag was “geen nieuws is goed nieuws”, gelukkig maar. Ik begon me voor te stellen hoe een maffe situatie het zou zijn als die dame weer voor het eerst haar ogen zou openen en mensen aantrof die huilden van blijdschap. Hoe verbijsterend het voor haar moest zijn als ze al die tweets en kaarsjes terug zou zien. Ze was immers de nacht doorgekomen en de chirurg had gezegd dat er nog hoop was. Ze zal een lange weg te gaan hebben, dacht ik, maar uiteindelijk komt alles goed. Best gek om zo over iemand te denken, ik kende haar niet.

Enkele uren later opende ik nietsvermoedend mijn timeline en trof daar de eerste condoleances aan. Kut. Ze heeft het niet gered. Ineens is het buiten nog net iets donkerder dan dat het al was. Ik denk aan alle mensen die haar wel kenden en nu met dit verlies moeten dealen. De leegte die ze moeten voelen. Het gemis dat ze zullen ervaren. Het ongeloof en het gevoel van onrecht. Ook al kende ik haar niet; ik wens iedereen om haar heen verschrikkelijk veel sterkte toe.