Survivalmaand

Afgelopen week zag ik iemand tweeten “I survived Christmas” en zo is het maar net. De een kijkt uit naar december, de ander ziet er tegenop. Je hoort mensen klagen over de verplichte nummers van (schoon)ouders of juist jubelen over de aanstaande gezelligheid. Ook al gaf ik uiting aan mijn tegendraadsheid door op 2 december de kerstboom op te tuigen, van mij mochten de feestdagen in sneltreinvaart voorbij flitsen. Gedurende het najaar maakte ik me vreselijk druk over dat ik single de feestdagen-periode in moest. Ik zag er tegenop om die zogenaamde knusse dagen door te brengen zonder een special someone. Maar nu die dagen achter de rug zijn moet ik constateren dat ik het eigenlijk wel best vind. En dat dat eigenlijk al een paar weken zo is. Heel gek. Ongemerkt is er een soort van berusting opgetreden. En nu snap ik ook dat het beter is zo, voor dit moment. Ik zit in een ingewikkeld proces van reïntegreren en nadenken over de toekomst voor daarna. Ik moet mijn balans bewaken, energie opbouwen en keuzes maken, veel keuzes. Dat gaat alleen als ik alleen ben. Daarom kijk ik ook niet met vrees naar de naderende oudjaarsavond. Sowieso is het niet mijn feestje, ik ben die dag niet op mijn best. Nee, die avond breng ik door met mijn furry friend, Sambal. Samen op de bank tot het vuurwerk losbarst en als de herrie en lichtflitsen voorbij zijn lekker naar bed. En het is goed zo.