Waarom ik een hekel heb aan Coldplay

We spreken 14 oktober 2000. De telefoon ging al vroeg. Het was zaterdagochtend, ik geloof rond 7 uur. Raar tijdstip voor telefoon, dus ik kroop uit bed om op te nemen. Mijn vader belde om te zeggen dat mijn moeder in het ziekenhuis lag. Er was iets gebeurd. Iets met haar hart. De ambulance had haar meegenomen naar het Catharina. Verward trok ik wat kleren aan en mijn vriend probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat het allemaal wel mee zou vallen. Even later zat ik in de auto, verdoofd, onderweg naar het ziekenhuis. Ik meldde me aan de balie en ze brachten me naar de zevende etage, de oostvleugel. Ik vond dat, en vind het nog steeds, een beetje creepy. Zeven als in het geluksgetal. Oost als in waar de zon opkomt. En dat op een afdeling waar zoveel mensen dood gaan. Ik trof mijn moeder ijlend aan op een ziekenhuisbed. Ze kermde af en toe wat uit waaruit bleek hoe zwaar ze het had. Dat en een blik op de monitor met daarop hartslag en bloeddruk vertelden me dat het foute boel was. Mijn moeder had nooit pijn, ook al had ze pijn. Ik trok een arts aan zijn jas, voor zover ik me herinner letterlijk, om me te vertellen wat er aan de hand was. Ze moesten even wachten op de chirurg die was opgeroepen en vlak daarna werd ze afgevoerd. Door een vorige baan was ik ooit aanwezig geweest bij een dotterbehandeling en ik wist hoe snel dat ging. Het lange wachten voorspelde nog meer slecht nieuws, maar ik zei het niet tegen mijn vader. Na een hele tijd werden we in een kantoortje geroepen en daar vertelden artsen ons dat mijn moeder was overleden. Mijn analytische knop sloeg om en ik ondervroeg de boodschapper alsof hij een politieverhoor onderging. Na een verklaring van wat er gebeurd was, wat ze geprobeerd hadden en waarom het niet lukte, mochten we afscheid nemen. Terwijl mijn vader bij mijn moeder was, belde ik of smste (ik weet het niet meer) mijn vriend dat het helemaal niet was meegevallen. Diezelfde middag nog begon de uitvaart-geregel-hel. Een aantal details van de dag ben ik vergeten. Een heel aantal anderen staan geëtst in mijn geheugen. Wat mijn moeder kermde, wat ik die middag nog heb gedaan, wat ik zei toen ik uiteindelijk in huilen uitbarstte, welke visioenen ik die avond had toen ik in bed lag en de rit naar het ziekenhuis. Ik reed over de Kennedylaan. Uitgestorven op een zaterdagochtend zo vroeg. Het was een beetje raar weer, grijs en heiig. En op de radio speelde dit nummer.