Eat Pray Love

Enkele maanden geleden las ik Eten Bidden Beminnen. Op aanraden van M (u weet wel, logee M). Hij vond dat het moment goed was. Ik stond op een punt in mijn leven wat ideaal was om het boek tot me te nemen. Dus, so I did. Het boek vond ik prachtig, het raakte de juiste snaar en hij had gelijk wat het momentum betreft. Ik raadde ook iedereen aan om het boek te lezen. De meningen zijn verdeeld. De één is net zo lovend als ik, de ander komt er niet in of er niet doorheen. Ik was erg benieuwd wat ze van de film gebakken hadden. Dus vandaag zag ik Eat Pray Love. Meestal is het zo dat als ik het boek ken, ik de film niet goed vind. En deze keer was dat net zo. Misschien geldt dat anders voor mensen die niet door het boek heen kwamen. Maar voor mijn gevoel sprong het verfilmde verhaal van de hak op de tak en miste het teveel achtergrond om te begrijpen wat er zich in het verhaal afspeelde.

Het bios-bezoek was echter geen waste of time. Gedurende de India-akte kwam er het een en ander los. Een paar tranen die nog niet waren gehuild. Nou ja een paar. Het waren er best veel, dat deel van de film zat ik eigenlijk continu te janken. Ergens werd een knop ingedrukt die ik al even niet had aangeraakt. Of het nu herinneringen waren of iets anders kan ik niet echt zeggen. Gelukkig had ik zakdoekjes in mijn tas om de zooi naderhand mee op te dweilen. Maar het was best lekker om ze daar in het donker te laten stromen. En in de auto terug naar huis nam ik me voor om het India-deel van het boek nog eens te lezen zo gauw het boek terug is van zijn logeerpartijtje.