Hey kittekat

Na een gesprek van drie kwartier, wat makkelijk in 20 minuten had kunnen plaatsvinden stond ik weer buiten. Op weg naar mijn auto. Aan de andere kant van het parkeerterrein, zeker 50 meter verderop, zie ik een kat tussen twee auto’s op het lege parkeervak zitten. Half in mezelf zeg ik “Hey kittekat” en het beestje komt naar me toe gelopen. Niet zomaar gelopen, maar op een drafje. Alsof ze me kent. Verbaasd kijk ik hoe de mooie zwarte poes met een glanzende vacht, witte voetjes en een toefje wit op haar bekkie dichterbij komt. Ze gaat recht voor me zitten en kijkt me met grote gele ogen in haar bolle zwarte gezichtje aan. Ik zeg “wat is er pop?”. En mijn vraag wordt beantwoord met een aantal duidelijk gearticuleerde en ladylike gesproken Mauw’s. Ik steek mijn hand uit, ze komt een stap dichterbij en laat zich aaien. Ze draait wat rondjes en nadat ik heb gezegd “wat een mooie poes ben jij, maar ik kan je niet mee naar huis nemen hoor”, laat ze zich voor mijn voeten vallen, draait ze zich op haar rug, toont haar fluffy witte buikje en geeft een showtje weg hoe schattig ze is. Ik kijk om me heen en weet even niet wat ik met haar aanmoet. Ik zeg haar uiteindelijk dat ze naar haar eigen huis moet gaan en loop om het bolletje wol aan mijn voeten heen. Ze staat op en begeleidt me naar mijn auto. Met uitparkeren let ik extra goed op dat ze niet gevaarlijk dichtbij is en terwijl ik weg rijd, springt ze op de motorkap van een bestelauto. Onder de indruk van deze spontane ontmoeting rij ik naar huis. Wat was dit? Of wie was dit? Iemand die ik heb gekend, teruggekeerd en verpakt in een poezenlijfje? Of ben ik gewoon een gek mens geworden die gesprekken met vreemde katten voert?