Valentine

Over een paar weken is het weer zover. Die verschrikkelijk gehypete, overcommerciële, misselmakendzoete nepfeestdag; Valentijnsdag. Bah! Dat vindt het gros van de mensen, als je ze mag geloven. Ik niet. Tenminste, ik weet dat het overhyped, overcommercieel en erg zoet is, maar ik ben ook een doorgewinterde romanticus.

Op mijn middelbare school werd het ook een jaar gevierd. Het was geloof ik 4 of 5 havo. Je kon toen door speciale postbodes kleine berichtjes laten bezorgen in de klas. Reuze spannend. Midden in de les kwam er dan iemand binnenvallen met enkele briefjes. Ik geloof dat je er een paar cent voor moest betalen en als je echt wilde uitpakken met een roos erbij, een gulden. Natuurlijk waren er echte lovebirds. Maar ik stuurde berichtjes naar mijn maatjes in andere klassen. Een paar naar bevriende belhamels uit mijn oude vwo-klas die ik achter had gelaten. Een paar naar vrienden uit hogere klassen. En ik ontving ook een mooi stapeltje terug. Zelfs van één persoon een bosje rozen. Misschien waren die berichtjes of bloemen echte liefdesbetuigingen, maar dat denk ik niet. Of ik had het niet door, dat kan ook. Wat ik in ieder geval wil zeggen, ik doe graag mee aan die gekte. En als ik een speciaal iemand in mijn leven heb, probeer ik ook wat te organiseren. Een etentje, zelfs ooit een vakantie, een leuk presentje of gewoon een heel erg welgemeend, uit de grond van mijn hart geschreven boodschap.

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van Hallmark dat ik ‘nu alvast mijn Valentijnskaarten kon klaar zetten’. Hm welke kaarten, dacht ik. En stiekem baal ik daar wel een beetje van. Bij het single zijn heb ik me dan welliswaar voorlopig neergelegd. Maar de gedachte dat niemand mij als zijn special someone beschouwt en mijn brievenbus leeg zal zijn, vind ik een heel stuk minder.