Honkvast

In mijn 35-jarige bestaan heb ik slechts op drie adressen gewoond. Je zou kunnen zeggen dat ik behoorlijk honkvast ben. Gedurende mijn studententijd woonde ik thuis. In het huis waar ik geboren en opgegroeid ben. Praktisch gezien was er geen enkele reden om te verhuizen. Ik studeerde in Eindhoven en mijn ouderlijk huis stond op 10 minuten fietsen van de hogeschool. Daarnaast zag ik de studentenhuizen van mijn studiegenootjes, die vaak geen hogere waardering dan ‘krot’ verdienden. Na 1,5 jaar te hebben gewerkt betrok ik mijn eerste solo-onderkomen. Een miniscuul klein appartementje in Tongelre. Het was echt mini, want het totale woonoppervlak bedroeg zo’n 40 m2. Ook al was Tongelre geen beste buurt (binnen een week was mijn fiets gejat), stond het gebouw aan de rondweg (raam open betekent takkeherrie) en had ik geen balkon of tuin (beetje heet in de zomer), ik kon me er prima redden. Het kostte geen drol en ik woonde lekker centraal. Als ik niet was gaan samenwonen met mijn vriend (wiens zoon ook regelmatig bij ons verbleef), had ik er denk ik nog wel langer gewoond. Inmiddels is Nuenen-Zuid al zo’n 9,5 jaar mijn thuis. Groene rustige wijk, woonkamer van 60 m2, ongeveer 10 minuten rijden van het centrum van Eindhoven, totaal 500 m3 aan ruimte, mij krijgen ze hier voorlopig niet weg. Ik heb het hier zo naar mijn zin, dat ik me niet eens kan voorstellen dat ik ooit groter of meer zou willen. Zelfs niet als er ooit in de toekomst sprake zou zijn van een mannelijke huisgenoot. Ruimte zat hier. De zolder is niet eens in gebruik als woonvertrek. Die doet nu dienst als pre-weggooi-opslag. Wat ik wil zeggen is dat ik gelukkig ben met de plek en het huis waar ik woon en dat het echt mijn thuis is. En ik realiseer me dat het een voorrecht is om dat te kunnen zeggen. Hier vind ik rust, veiligheid en hangt een fijne atmosfeer. Mijn huis is mijn sanctuary.