Vrijongezellig

Vrijgezel zijn is niet leuk. There you have it. Een jaar geleden had ik die stelling fel tegen gesproken. Dan had ik gezegd dat het heerlijk is om al die vrijheid te hebben. Alle tijd van de wereld om te gaan en staan waar ik op dat moment zin in heb. Niemand met wie ik moet strijden voor een daginvulling. Geen compromissen. Geen verplichte bezoekjes. Ruimte. Geen kleine irritaties rondom tandpastadopjes en wc-brillen. Geen agenda’s of ritmes op elkaar afstemmen. Niemand die je claimt of jaloers is op de hoeveelheid tijd en aandacht die je aan een ander besteedt.

En nu een jaar later kan ik zeggen: het is allemaal waar. Al die voordelen van vrijgezel zijn, zijn waar. Dat vind ik nog steeds. En toch zeg ik ‘vrijgezel zijn is niet leuk’. Omdat dat voor mij net zo waar is. Ik mis een man in mijn leven. Niet zomaar een man, want zomaar een man is niet het antwoord. Ik mis een partner. Iemand met wie ik lief en leed kan delen. Iemand met wie ik de tijd kan vergeten. Iemand met wie ik kan fantaseren over later. Iemand naar wie je kijkt midden in de nacht waardoor die gelukzalige glimlach niet meer van je bek te timmeren is. Iemand die er altijd voor je wil zijn en onvoorwaardelijk van je houdt. Iemand die ik mijn warmte en bescherming kan geven. Iemand die je hart sneller laat kloppen en je lijf in vuur en vlam zet. Iemand met wie dit allemaal kan, niet voor even, maar voor een leven lang.