Hammertime

Gisteren was geen goeie dag. Dat waren de dagen die eraan vooraf gingen eigenlijk ook niet. Het begon met intense vermoeidheid. Langzaamaan kwamen daar wat tekenen bij, zoals plotselinge aanvallen van duizeligheid, intensieve en verhalende dromen, slecht zicht (nog slechter dan normaal) en onrust. Toen ik gisterochtend arriveerde op mijn afspraak voelde ik al dat het echt niet goed met me ging. Maar ik vond dat ik er maar doorheen moest. Niet zeuren, kiesjes op elkaar en ff volhouden. Het bezoekje was een gevecht met mezelf en toen ik thuis kwam sloeg de beroerdheid nog harder toe. Lichte koorts diende zich aan en ik kroop weg onder mijn dekentje op de bank. ‘s Avonds belde een vriendin die me een spiegel voorhield. Gelukkig maar, want blijkbaar ben ik zelf niet in staat mijn eigen valkuilen te herkennen. Na een goede nacht stond ik op en merkte ik dat ik nog steeds uitgeput was. Een paar stapjes door het huis vertelden me dat ik trilde op mijn benen. Niet goed dus. Even na de middag belde de buuv aan. Ze trakteerde me op diezelfde spiegel (het leek bijna afgesproken werk), lieve stevige knuffels en een schouder om op uit te huilen. En dat laatste heb ik ook zeker gedaan. Gefrustreerd. Boos. Machteloos. Onbegrip. Bah! Toen moest ik het wel inzien, ik ben nog niet zover als ik dacht. Ik ben nog een behoorlijk eindje verwijderd van volledig herstel. Mijn energielevel is nog niet wat het zijn moet. En mijn incasseringsvermogen is heel erg wankel. Ik ben er nog niet. En er zit niets anders op dan het te accepteren...