Mijn trending topic

Ik heb een burn-out. Dat is inmiddels bij de nodige mensen bekend. Toch, hier op mijn blog ben ik er altijd een beetje schimmig over geweest. Waarom? Eigenlijk zijn daar verschillende redenen voor. Omdat ik me afvroeg of het carrièrewise wel zo handig was om het te vermelden. Omdat ik te maken heb gehad met de nodige vooroordelen. Omdat er mensen zijn die de ziekte niet begrijpen. En vast nog meer redenen. Maar ik realiseer me nu dat mijn medische toestand net zo goed een onderdeel is van mijn leven als alle andere dingen waarover ik schrijf. En ik ben niet de enige. Van alle mensen die heb ontmoet in het afgelopen jaar, heeft minimaal 30% hetzelfde meegemaakt. Gek hoor. Niet dat ik die mensen bewust opzoek, maar het komt dus erg vaak voor.

In december 2009 was daar de constatering van burn-out, en dat het niet zo’n kleintje was ook. Zoiets overkomt je niet ineens. Nee voor zoiets is jaren van training en opbouw nodig. Verkeerde gewoontes, destructieve methodes, waarvan je zelf denkt dat het ‘normaal’ is. Gedrevenheid, ambities voor jezelf en voor anderen, je verantwoordelijk voelen voor alles, hoort er toch gewoon bij? Niet dus. En sinds december worstel ik met mijn herstel. Helaas nog meer dan ik zelf dacht. Dat bleek wel toen die major terugval van 2,5 week geleden zich aandiende. En ook na een bezoekje aan de 040BYOpicknick. Ik ben mijn eigen valkuil. Ik leg mezelf bewust en onbewust targets op. Ik creëer een druk die niet gezond is voor mij. Dat zit ‘m in kleine en grote dingen. Ik wil graag meedoen aan leuke gezellige events, terwijl het me uitput. Ik wil dingen ervaren, zoals een concert waar ik al een tijd naar uitkeek, terwijl ik niet nadenk over de gevolgen. Ik wil bezig zijn met mijn toekomst, terwijl ik vergeet dat het heden de meeste aandacht nodig heeft.

Begin deze week zei iemand me “hoeveel levens heb jij eigenlijk?” en dat zette me aan het denken. De volgende dag clearde ik mijn agenda. Ik zei mijn afspraken af en ik verkocht mijn concertkaartje. Ik moet helemaal terug naar 0. En het vanaf daar met hele kleine stapjes opbouwen. En continu kritisch blijven op wensen of grillen die vanuit mijzelf komen. Hoe enthousiast ik ook ben. Activiteiten van meerdere uren zijn te hoog gegrepen voor nu. Alles wat vandaag belangrijk lijkt, wandelt niet weg als het morgen wordt. Dat weet ik nu. En daarom schrijf ik het ook nu op. Maar ik ben als de dood dat ik het weer vergeten ben als ik het nodig heb.