Une belle histoire

Gisterenavond bevond ik me in het tweede pand van Stichting One (hoe doen die jongens dat toch) voor een workshop schrijven. Geschiedenis schrijven eigenlijk. Een divers gezelschap aan organisaties wil een koffietafelboek uitbrengen, genaamd Florarium Temporum Modernum. Een venster op het leven van nu door Eindhovenaren. Het wordt een boek met verhalen, gedichten, columns en meer over allerlei onderwerpen, met één verbindende factor: Eindhoven. En de groep van gisteren leverde ook haar bijdrage.

Terwijl anderen direct wisten welke insteek ze wilden kiezen, broedde ik eerst nog op een idee. Een beetje staren uit het raam. Naar buiten voor een cigaret. Cola halen. Beetje dromen en toen wist ik het. Mijn verhaal ging over het contrast tussen de zomer van vroeger en de zomer van nu. Hoe slaperig en langzaam de dagen toen waren, toen iedere dag nog 48 uur duurde. En hoe normaal en natuurlijk het voelt om nu via drie kanalen tegelijk berichten te checken. Die herinnering aan vroeger lijkt wel iets uit een zwartwitfilm. Op en top romantiek. Maar ik zou er niet naar terug willen. Daarover ging mijn verhaal. En tegen de klok van half 10 leverde ik, met pijnlijke vingers van het schrijven met pen, tevreden de twee A4tjes in.

We sloten de avond af met het voorlezen van ieders verhaal. Grappig om te horen welke insteken en aanleidingen gebruikt waren voor hun verhaal. Ontroerend ook. Hele persoonlijke verhalen met hier en daar een hartverscheurende ondertoon. Mooi. Mooie ervaring. En een mooi initiatief. Nu maar hopen dat onze verhalen door de ballotage zijn gekomen als het boek in november verschijnt.