Love and marriage

Ik zit weer eens midden in een boek; Toewijding deze keer. Het verhaal is van de hand van Elizabeth Gilbert, dezelfde schrijfster als Eten, Bidden, Beminnen. Het is het vervolg en het fenomeen huwelijk staat erin centraal. Waar het vandaan komt en waar het voor dient. Hoe verschillende culturen ermee omgaan. Hoe groot die verschillen ook zijn. Waaraan huwelijken kapot gaan. Hoe ‘de ander’ in een huwelijk kan binnendringen (heel treffend dat psychologisch onderzoek dat zij aanhaalt, zal het misschien hier eens vertellen). Noem het maar op. Als je een boek leest waarin een thema wordt behandeld, ga je er ook zelf over nadenken. En om je heen kijken. Ik tenminste wel...

Het huwelijk van mijn ouders was een geval apart. Voor mij zijn er in de geschiedenis geen twee andere mensen geweest die zulke dikke maatjes waren. Ze trouwden, voor die generatie, op redelijk late leeftijd. Zij 25 en hij 30. Voor mijn moeder was het de tweede keer. Mijn vader is gewoon een laatbloeier. Na twee jaar kwam ik, terwijl dat eigenlijk voor onmogelijk werd gehouden. Ze werkten allebei hard en de tijd dat ze niet hoefden te werken, besteedden ze voor 99,9% samen. Onafscheidelijk. Mijn ouders hadden ook geen noemenswaardige vrienden. Ja, twee stellen, waarvan de mannen tot mijn vaders vrienden behoorden in zijn vrijgezellentijd. Maar die stellen stonden bij ons thuis te boek als ‘kennissen’. Pa en ma hadden eigenlijk alleen elkaar nodig. Dat bleek ook als mijn vader een keer een weekendje in het buitenland vertoefde. Binnen een dag had hij heimwee en hing hij huilend aan de telefoon met mijn moeder. Je zult begrijpen dat die weekendjes ook niet heel vaak voorkwamen. Maar na 27 jaar werd er aan die innige verbintenis op grimmige wijze een einde gemaakt. Mijn moeder overleed door een plotselinge hartaanval. Mijn vader is sindsdien nooit meer de oude geworden en zal het ook nooit meer worden ook.

Als ik om me heen kijk zie ik weer een andere werkelijkheid. Het huwelijk is daar niet zo populair. Vriendinnen wonen samen met vriend en kid(s). Trouwen is niet iets dat ‘on hun mind’ is. Nooit geweest ook. Ze zien er de meerwaarde niet van in. Anderen have been there, done that en zijn sindsdien genezen van het huwelijksvirus. Dat grapje trappen ze niet meer in. Weer anderen zijn getrouwd maar niet bijster happy. Hier en daar zwerft nog een enkeling die wel de stap heeft gewaagd en er ook blij mee is, maar dat is de minderheid.

Hoe kijk ik er zelf tegenaan is dan de logische vervolgvraag. Ik weet één ding zeker; trouwen is geen garantie voor ‘tot de dood ons scheidt’ of ‘happily ever after’. Te vaak heb ik huwelijken op de klippen zien lopen. De statistieken zijn daar ook heel helder in. Bijna de helft van alle huwelijken sneuvelt. En te vaak heb ik mensen gezien die ongelukkig getrouwd blijven. Maar toch... toch geloof ik wel in het instituut. Niet vanuit een religieuze overtuiging. Niet vanuit een zogenaamde geveinsde garantie. Niet per se vanuit een meisjesdroom over mooie jurken en geweldige feesten, ook al is dat wel leuk natuurlijk. Nee daar is het me niet om te doen. Waarom ik positief sta tegenover het huwelijk heeft alles te maken met de intentie. De intentie die je samen, officieel, uitspreekt om aan elkaars zijde te leven en te gaan, zelfs tot in het bejaardentehuis, met behulp van rollator of niet. De intentie die je samen, officieel, uitspreekt om er altijd voor elkaar te zijn, voor elkaar te zorgen en van elkaar te houden. Die intentie is wat mij betreft waar het allemaal om draait. Garanties heb je niet in het leven. Maar die wil, of beter nog, die vurige wens is iets prachtigs. En voor een romanticus als ik, oogverblindend mooi.