Operatie geslaagd

Vorige week donderdag rond 12.45 meldde ik me in het Sint Annaziekenhuis te Geldrop. Tegen half 3 arriveerde ik op de OK. Een beetje te vroeg want de ruimte moest nog gereed worden gemaakt. Gelukkig was daar de anesthesie-assistente, een klein Turks meisje waarvan ik de naam vergeten ben, die geen moment van mijn zijde week. Ze verwelkomde me met de woorden ‘ik ga heel goed voor jou zorgen’ en meteen stal ze mijn hart. Een gezellige kletskous die het voor elkaar kreeg om de gigantische infuusnaald zonder pijn in te brengen in mijn hand (ik heb ook geen blauwe plekken, heel bijzonder). JP, mijn vaste chirurg, was natuurlijk mister cool van de OK en droeg de anesthesist op om geen spierverslappers te gebruiken, gezien ik elektrodes in mijn gezicht kreeg om de aangezichtszenuw te bewaken. De anesthesist wenste me mooie dromen en daar begon de trip. Eerst tot 3 tellen. Dan mompelen dat ik de vieze chemische smaak in mijn mond proefde en dat mijn arm brandde. Vervolgens begon het Turkse meisje mijn voorhoofd te masseren terwijl ze in mijn oor fluisterde dat ik moest ontspannen. Net toen ik dacht ‘oh ja ga door, dit is zoooo fijn’, ging het licht uit. Drie uur later werd ik wakker. Of nou ja wakker, bij kennis zullen we het noemen. Geen misselijkheid, geen pijn, wel koud. Maar na eventjes het warmtekanon onder mijn deken te hebben gehad was het goed. Terug naar mijn kamer waar deel 2 van mijn logeerpartijtje begon. 


Ik deelde de kamer met twee dames van begin 60. Dame L was opnieuw geholpen aan haar borstprotheses (na amputatie en verwijdering van eierstokken + baarmoeder eerder dit jaar). En bij dame W was de galblaas verwijderd. Al vrij snel kwam L zich voorstellen met de fles van haar drain achter zich aan stuiterend. L hielp W in haar pyjama en vroeg of ze mij ook moest helpen. Ik was nog erg dromerig dus ik bleef wel ff liggen in mijn operatieschortje (wat een ondingen zonder pasvorm zijn dat trouwens). Nadat ik echt wakker was begon het partijtje. Gelukkig was ik ook echt wakker-wakker. Geen in-slaap-sukkel-sessies, maar gewoon rechtop zitten in bed en wel in voor wat gezelligheid. Eerst even de medische aanleiding van ons bezoek uitwisselen. Daarna kwamen de gesprekken in een stroomversnelling. Wat we allemaal met elkaar hebben gedeeld die avond is eigenlijk onvoorstelbaar. Gesprekken over familie, partners, kinderen, kleinkinderen, trauma’s, verlies, het leven, geloof, actualiteiten, mannen, mannelijke lichaamsdelen (nee niet door mij geïnitieerd, maar door L), werk, verdriet, herkomst, you name it. Heel up close and personal. We hebben ontzettend veel gelachen en er waren ook momenten dat we huilden en elkaar troostten. De verpleegsters kwamen regelmatig kijken waar toch al dat geluid vandaan kwam en of ze nog iets voor ons konden betekenen. Zo werd het zoveelste kannetje koffie voor L bezorgd, een rondje peperkoek omdat W lekkere trek had en bestelde ik regelmatig een refill van mijn appelsap. Om half 1 hielden we het voor gezien. W ging slapen maar was erg onrustig waardoor L en ik het grootste deel van de nacht wakker lagen. 


Tegen de ochtend heb ik nog een uurtje geslapen en toen ik even na 7 opstond zat L al tevreden aan haar kannetje koffie. Na de controles van de verschillende artsen, een relaxed ontbijtje en een bijzonder hartelijk afscheid met zoenen en knuffels mochten we allemaal naar huis. De eerste dagen heb ik veel geslapen en een beetje bezopen rond geschuifeld. Vanaf zondagavond kwam een hele nare pijn opzetten. Hevige steken die mijn kaken en oogkas in trokken. Op maandag heb ik het ziekenhuis gebeld of ik me zorgen moest maken, ik had namelijk niet eerder zo’n pijn gehad. Maar het kwam erop neer dat ik bij voorgaande operaties geluk heb gehad. Maximale hoeveelheden pijnstillers werkte ik naar binnen, maar de pijn kwam er keihard doorheen. Vandaag is de eerste dag dat ik geen pijnstillers heb genomen. Het neemt dus eindelijk af. 

Afgelopen woensdag was het controlemoment en JP was tevreden over de ingreep. Of dit de laatste operatie was zal blijken na de mri die ik over een jaar krijg. Ook al zal ik altijd onder controle moeten blijven. Om een indruk te krijgen van hoe bionisch ik nu ben, hieronder twee plaatjes. Op afbeelding 1 zie je de originele constructie van het middenoor waarbij 1 de hamer is, 2 het aambeeld en 3 de stijgbeugel. Op afbeelding 2 zie je mijn constructie. 1 is de stijgbeugel die nog origineel van mezelf is. 2 is een titanium standaard met onderaan 4 grijpers die vast zitten in mijn stijgbeugel en boven op een soort schotel, eveneens van titanium. 3 is een laagje kraakbeen dat uit mijn oorschelp is gejat. En 4 is het trommelvlies waar de constructie tegenaan zit.