De eeuwig durende studie

Mijn eerste weken van het ondernemerschap bestaan vooral uit praten, praten en nog eens praten. Praten met interim-intermediairs, praten met bureaus, praten met andere zzp’ers. Zo sprak ik afgelopen week met een persoon die ik nog ken uit mijn studententijd. We gingen in vogelvlucht door de jaren die tussen toen en nu liggen. Er kwamen hoogtepunten en dalen voorbij en we spraken over hoe we de toekomst zagen.

Op een gegeven moment vroeg hij mij “Kun je je nog herinneren dat je achteraf wist ‘toen had ik moeten opstappen’?” Hij bedoelde daarmee of ik nog wist welke momenten en gebeurtenissen in mijn carrière er zijn geweest waarbij ik instinctief wist dat er iets niet lekker zat, dat ik had moeten ingrijpen maar het niet deed, dat ik misschien wel een kans had moeten laten schieten om met opgeheven hoofd uit een niet te winnen strijd te komen. En prompt flitsten ze aan me voorbij. Het waren de momenten dat ik niet voor mezelf was opgekomen, omdat andere belangen groter leken. Of de presentaties voor pitches die niet goed voelden en achteraf ook niet juist waren. Of de momenten dat ik het gevoel had dat ik werd gemanipuleerd, maar er on-the-spot geen weerwoord tegen had.

Ik werd draaierig, misselijk en verliet het pand uiteindelijk met een hoofd dat bijna uit elkaar knapte. En dat gevoel bleef de rest van de dag door mijn lijf jagen. Niet zozeer vanwege de vraag die deze man mij stelde. Maar meer door het antwoord dat in mijn hoofd bonkte. Onlangs heb ik me namelijk weer in zo’n situatie laten manoeuvreren. En daar schrok ik van. Ik heb de stap van het ondernemerschap niet voor niets genomen. Ik wil niet meer naar iemands pijpen dansen. Ik wil keuzes maken in volle overtuiging. Ik wil waardering voor wat ik kan en wat ik doe. Ik wil geïnspireerd worden en niet gevangen. Ik wil positieve energie brengen en ontvangen. Dat is wat ik wil en dat zijn de redenen voor mijn keuze. En toch was daar weer die valkuil. Wederom een wijze les in de eeuwig durende ‘blijf dicht bij jezelf’-studie.