Laatste week

This is it. De laatste week van het avontuur dat ruim 7 jaar geleden startte. Ik, toen net 29, had een visie die afweek van de normale structuren in een communicatiebureau. Dus trok ik de stoute schoenen aan en schreef ik een paper. Een beetje à la Jerry Maguire. Ik liet het stuk lezen aan een collega en hij werd er erg enthousiast van. Een paar weken later overhandigde ik met zweethandjes het stuk aan één van mijn bazen. Er bestond natuurlijk het risico dat hij het weg zou lachen, of erger nog, zou zeggen dat ik beter kon gaan. Maar dat gebeurde niet. Hij keek een moment ernstig en zei toen dat het een hele interessante visie was die zeker het onderzoeken waard was.

Op 1 september zag VIS het levenslicht en mijn stuk was het vertrekpunt voor de nieuwe organisatie. We waren een compact en ijzersterk team en werkten ons uit de naad. Lange dagen, lange weken en lange jaren waarin veel mooie dingen ontstonden en helaas ook dingen sneuvelden. Veel geleerd over hoe dingen wel moeten en hoe dingen niet moeten. Over mezelf, over wie ik ben, wie ik wil zijn, wat mij gelukkig maakt en wat ik wil doen. En morgen gaat mijn laatste week in. Ik moet mijn kindje verlaten om na een vakantie een nieuw kindje op de wereld te zetten.

Vier dagen nog die bestaan uit een dag bij VIS, een dag thuis werken, een dag met de accountant om tafel en een laatste dag bij VIS. Ik weet nu al dat het me zwaar gaat vallen. Ook al ‘vieren’ we mijn afscheid na de zomer, donderdag voelt toch als de dag van het grote afscheid. De dag dat ik gedag zeg tegen collega’s die ik erg lang ken. D sinds 2000, O, R, G en J sinds 2001 en S sinds 2005. De band die bestaat tussen mij en de collega’s verschilt van persoon tot persoon. Maar er is er één die ik meer ga missen dan anderen, heel erg veel meer. Mijn Favoriete Collega. Aangezien ik dit weekend al meerdere keren mijn tranen heb laten lopen, denk ik niet dat ik het donderdag droog houd...