En toen was daar... De Stoel

Om het belang van deze happening te duiden, vertel ik jullie eerst wat eraan vooraf ging. Mijn tuin, achtertuin om precies te zijn, is bescheiden van formaat. Veel groter dan 6 bij 5 zal ie niet zijn. Maar het is een tuintje op het Zuiden zonder achterburen. En dat is heel fijn. Ik heb geen groene vingers. Ik herhaal; ik heb geen groene vingers. Dus onderhoud gaat mij niet zo goed af. Dat, plus een enthousiast oprukkende klimplanten en van ellende ingestorte tuinmeubels maakte mijn tuin de afgelopen twee jaar tot een soort van ground-zero. Eerder dit voorjaar werden er twee aanhangers aan puin uit mijn tuin gehaald en heb ik zelf nog zo'n drie groencontainers vol weg gewerkt. Had ik al gezegd dat ik geen groene vingers heb? Ik ben nog steeds niet klaar, maar je kunt zowaar de sierbestrating weer zien. En geloof me, dat is een wonder op zich. Met het schitterende weer van het weekend in het vooruitzicht en mijn schreeuwende behoefte aan een paar dagen zen, werd het gemis van een tuinstoel erg pijnlijk. Maar ja, hoe doe je dat met een auto waarin alleen een cockpit en 2 kuipstoeltjes zitten. Dan heb je groter vervoer nodig. Gelukkig was daar mijn lieve buuv, zij is in het bezit van een auto met meer laadruimte. Dus zo vertrok the dynamic duo naar de Leenbakker. En kwamen thuis met niet 1, maar 2 stoelen en 2 fijne dikke kussens voor in Liane's tuintje. Mijn weekend kan nu al niet meer stuk.