Aan de ketting

Als het project goed is afgerond, dan bezoek ik de klant voor een gesprek over de relatie. Als die persoon ook daar op het evenement is, dan vind hij het misschien leuk om een gesprekje met me aan te gaan. Als instantie X is ingeschakeld, dan start ik met Y. Als... dan.

Komt dit jou ook zo bekend voor? Dat je keuzes, bezoekjes en acties laat afhangen van iets of iemand anders? Oftewel dat je een aanleiding buiten jezelf zoekt? Ik had het eerst niet in de gaten, maar ik doe het ook. Gek eigenlijk, ik vond mezelf altijd redelijk vrijgevochten. Maar sinds iemand me erop wees, ben ik me ervan bewust dat ook ik me laat ketenen. Waarom zou ik wachten met die evaluatie tot het einde van een project? Er is toch niets mis met een tussentijdse check-up? En hoezo een aanleiding vinden voor een afspraak? Gewoon rechtstreeks vragen: “Heb je zin om wat af te spreken?”. Waarom wachten met Y totdat X zo ver is? Je kunt ook gewoon nu starten.

Dat klinkt allemaal heel makkelijk, maar dat is het natuurlijk niet. Die kettingen hebben ook wel iets veiligs, je kunt je erin en erachter verschuilen en je hebt er aardig wat moed voor nodig om ze te doorbreken. Maar zodra je het doet, blijf je wel dichter bij jezelf. Je handelt, denkt en maakt keuzes op basis van je eigen kracht. En als je het eenmaal hebt aangedurfd, voel je je stukken sterker. Ik ga hier niet verkondigen dat ik alle kettingen heb verbroken of dat ga doen. Sommige houd ik in stand. Bewust. Omdat ik kies voor die ketting. En daarmee ben ik me bewust van die gekozen afhankelijkheid. Inzicht is een mooi iets...