Weten/voelen

De struggle tussen weten en voelen. Ik heb er weer zo een. Een avond dat ik me eigenlijk behoorlijk verdrietig voel. En tegelijk ervan baal dat ik me zo voel.

Die van mij had vanavond andere verplichtingen. Iets met de kids waar hij bij moest zijn. Niet meer dan logisch. Zou het zelfs vreemd vinden als ie daar niet bij was geweest. De planning was dat ie uiteindelijk rond 21.00, uiterlijk 21.30 weer hier zou zijn. Hoe zeer ik ook overtuigd ben van het feit dat hij daar hoort te zijn, fijn vind ik het niet. Toen het smsje arriveerde dat het daar fiks uitliep en dus ook later zou worden, brak het delicate evenwicht tussen mijn linker en rechter hersenhelft. Het resultaat is dus bekend. Een inktzwarte donderwolk van mixed emotions...

Kom maar door met de ‘dat is niet eerlijk van je Liaan’-s of de ‘zeik niet zo’-tjes. Maar hey, ik kan er nu ff niks aan doen. De hersenhelften hebben nu eenmaal ruzie. Hoe het komt dat ik me zo voel? Misschien omdat ik het de hele dag al koud heb. Misschien omdat we al een maand geen aaneengesloten weekend samen hebben gehad. Misschien omdat het volle maan is. En misschien wel omdat ik het mezelf weer eens verrekte lastig weet te maken.

Dankjewel

Als je onzeker of gewoon ronduit bang bent, is het fijn als iemand je weet te kalmeren. Dat je gewoon jezelf kunt zijn en dat die persoons aanwezigheid de scherpe kantjes eraf haalt. Dat het een beetje draaglijker wordt. Dat je niet bezig hoeft te zijn met het ongemakkelijke gevoel van een ander, maar dat je omringd wordt door zachtheid en geborgenheid.

Toen ik drie weken geleden mijn eerste ooroperatie moest ondergaan, was die van mij erbij. Van huis naar het ziekenhuis. Tijdens de intake en de bijna 2 uur wachten voor de operatie. Bij het omkleden naar OK-tenue en het innemen van de pre-medicatie. Onderweg van kamer naar OK. Terwijl de chirurg bezig was, was hij in de buurt. Zo gauw ik weer terug was op mijn kamer stak zijn koppie al om de hoek. Tijdens mijn boterhammen-frenzy en tot en met het einde van het bezoekuur.

Zijn aanwezigheid, goede zorgen, lieve woorden en gekriebel op mijn rug zorgden ervoor dat die dag draaglijk was. En daar heb ik hem voor mijn gevoel nog niet voldoende voor bedankt. Dus hierbij, in het openbaar, in Liane-land, dankjewel!

Kick that skippy

Heb je in het najaar/winter ieder klote griepje gehad wat er maar te vinden is, behalve de Mexicaanse en die ene van de gewone prik, dan komt het niet echt van sporten. Tel daar nog een control-alt-delete-je bij op en een ooroperatie en dan is het feest compleet. Conditie en spiermassa zijn gesmolten als sneeuw voor de zon. Gadverdamme, wat heb ik daar en hekel aan. Ik merk het aan mijn lijf. Ik ben niet meer zo strak en ik heb de kracht niet die ik voor deze periode had. Om nog maar niet te spreken van de ongelooflijke klap die je krijgt van zo’n narcose als je niet fit bent. Hoogste tijd voor verandering. Vorige week ben ik begonnen met een inhaalslag. Ik heb me voorgenomen, nu ik thuis zit, om drie tot vier ochtenden per week te sporten. Keurig netjes om de dag. En iedere keer een klein tandje erbij. Zo hoop ik over een maand weer op niveau te zijn qua prestatie en fitheid. Een flinke schop onder de kont dus. En daar heb ik mn trouwe roze metgezel hard bij nodig.

It’s only words

Ken je die film nog Threesome? Geinig filmpje uit de jonge jaren over drie studenten en hun onderlinge relatie. De hoofdrolspeelster heeft iets ‘bijzonders’ met moeilijke woorden, zeg maar rustig geilt op woorden? Bekentenis: ik ken dat...

Het is gelukkig niet zo erg dat ik erop geil, maar ik word er wel heel vrolijk van. Van mooie woorden, anders-dan-normale woorden, ingewikkelde woorden, gekke woorden. Gewoon iets bijzonders. Ze prikkelen mijn brein. Maar geen dialecten, daar moet ik niks van hebben. Mijn eigen vocabulaire is jammer genoeg niet zo breed, daarom geniet ik er misschien extra van bij anderen. Dus heb je nog een paar mooie exemplaren? Deel ze hier met de rest.

Show ten minste houdbaar tot

X-factor, Idols, Popstars. De ene ellende wisselt de andere af. Iedere keer weer komen talloze kansloze peopletjes opdagen, hopende op hun 15 minutes of fame. Weer diezelfde lachwekkende audities, diezelfde voorrondes en datzelfde gekibbel tussen juryleden. Zucht. Geestdodende tv als je het mij vraagt. In het begin vond ik het nog leuk, maar nu zijn die shows wat mij betreft ver voorbij hun houdbaarheidsdatum.

En wat levert het op? We begonnen volgens mij met Jamay (zo schrijf je dat toch?), terwijl mede-deelnemer Hind heel wat meer talent had. Toen kwam Boris (lekker ding met een fijne stem), maar daarna was de koek wel zo’n beetje op. Wat hoor je nog van die lui? Een groot deel komt terug in de mallemolen van Joop van den Enden, that’s it.

De grootste ergernis is nog wel die show van de spoonman, Uri Geller. Geloof het of niet, maar die flauwekul begint weer. Kom op zeg, wie zit daar nu op te wachten? Of zouden ze dat prima weten, dat niemand het wat kan schelen, maar ze gewoon niets beters hebben? Tot er een frisse wind door tv-land waait, kan wat mij betreft de tv gewoon uit.

Rafa

Het seizoen is aangebroken, de Australian Open is weer op de buis en dus ook Rafael Nadal. Zucht... Dit kereltje (naja, 1,85 m is ook weer niet zo heel klein) heeft allerlei zenuwentrekjes en bijgeloof-toestanden. Maar wat een lust voor het oog als hij over de baan raast. Spaanse furie met een killer linker arm. Eerlijk is eerlijk, van zijn koppie moet hij het niet hebben. Maar dat lijf... en zeker die armen. Damn wat lekker.

Toos inspiratieloos

Al dagen last van. Niks te melden, niks te zeuren, niks te stuiteren. Vandaar de stilte. Maar nu is er iets nieuws. Het leek me wel geinig om een poll te plaatsen, dus zo geschiedde. In de linkerbalk verschijnt zo af en toe eens een vraag of een stelling. Reageer maar raak voor één-euro-dertien.

Zoekplaatje 19

Circusgasten

Waarom doet niet iedereen wat ie leuk vindt en waarom is er zoveel onvrede. Dat vroeg ik me twee weken geleden af. Afgelopen week vertelde iemand me hoe gelukkig ze was met wat ze deed. Maar vooral ook met de omstandigheden waarin dat gebeurt. Zelf haar tijdsindeling maken. Zelf bepalen wanneer ze werkte. Geen hijgende baas in de nek. Dat soort dingen. Het tegenovergestelde dus van de wekker zetten om een uur of 6. Boterhammetjes smeren. Tegelijk met de rest van Nederland de weg op. Minimaal acht uur aan de slag. Elke activiteit en ieder kwartier kunnen verantwoorden. Stijf van de stress terug de auto in. Tussenstop bij de supermarkt en blij zijn als je voor half 7 thuis bent. Koken, eten en opruimen. En in die pak ‘m beet 3 tot 4 uur proberen om huishoudelijke taken, sporten, ontspannen, hobbies, vrienden en relatie te proppen. Want om 6 uur loopt die wekker weer af. En dat 5 dagen per week. Op zaterdag ben je keikapot en op zondagmiddag kom je weer bij je positieven om je te realiseren dat over een paar uur het circus opnieuw begint.

Zijn er überhaupt mensen die zo leven? Neem maar van mij aan dat dat zo is. Maar al lezende moet je je toch afvragen hoe die mensen dat doen. Het lijkt verdacht veel meer op het leven van een hamster dan van een, nou ja, doet er ook niet toe. Een leven. Een tredmolen, een bakkie voer en een holletje van zaagsel waar je enkele uren in mag oprollen. That’s it. Hoe doen ze dat toch, vraag ik me af. Misschien ziet mijn eigen leven er ook wel zo uit. Als dat zo is, moet ik mezelf gaan afvragen hoe ik het doe. Maar laat ik eerst maar eens wat reacties afwachten van andere circusgasten.

Op controle bij JP

Vanochtend, een week na de slachting, op controle bij JP (d’n chirurg). *Rats* pleister eraf en het verband uit mijn oor peuteren. Eindelijk mijn oor weer vrij. “Zo nu ff de hechtingen eruit”, zegt ie. Ikke: “doet dat pijn?”. Hij “Ja!” (inclusief satanische grijns). Ik maak hem nog uit voor vuile rat. De hechtingen aan de voorkant voelde ik amper, maar die aan de achterkant op het kraakbeen van mijn oorschelp des te meer. Toen moesten er nog wat schuimpjes uit mijn oor. Ikke: “Gaat-ie lekker, schuimpjes?” Bleken ieniemienie verbandbolletjes te zijn die diep in mijn oor zaten. De hele tijd zat JP daar met een grijns van oor tot oor. Ontdaan van al het verband en hechtingen, kwam de stemvork uit de borstzak. Eerst achter mijn oor. “Hoor je dit?” “Yep”. Toen de stemvork voor de ingang van mijn oor “En dit? Harder of zachter?” “Harder!” Hij weer: “Yes yes yes!” Ik weer: “Zeg, hoeveel van dit soort feestjes doe jij eigenlijk?” Hij had blijkbaar toch zo’n 20 tot 25 middenoorreconstructies per jaar. Maar volgens hem werkte mijn oor zo fijn mee, alles liep als een zonnetje. Tsja, ik ben de kwaaiste nie ;).

Nu over 6 weken terugkomen en dan meteen ook een gehoortest om het dossier links af te sluiten. Direct daarna wordt dossier rechts geopend. Dus ik verwacht zo rond mijn verjaardag opnieuw in het ziekenhuis te liggen.

Need for green

In Nuenen Zuid lijkt de dooi in te zetten. De sneeuw is van de struiken. En het echte krabben in de ochtend zal ook snel verdwenen zijn. Waarin resulteren deze verschijnselen? Juist, in de lente-kriebels. Ik houd die herfst en winter nooit lang vol. Op een gegeven moment ben ik het beu, helemaal klaar mee. Tijd voor nieuw en fris groen. Jonge blaadjes en nieuwe knoppen. De geur van bloesem en stuifmeel. Terrasje hier en dansen op het Catharinaplein daar. Zon op je huid en voetjes in open schoenen met hakken. Zwierige jurkjes en sexy topjes. Kan haast niet wachten. Eerst maar eens die pondjes eraf sporten als ik hersteld ben.

Bevrijdende vleugels

Op 2 januari ben ik met die van mij naar het oorlogsmuseum in Best geweest. Ik was er al vaker geweest, met D en diens zoon M, maar dat is al wat jaren geleden. Vroeger kwam je binnen in een keet, waar je een kaartje en een candybar kon kopen bij één van de bejaarde heren. Alles was er bij elkaar geraapt, maar er was veel, heel veel. Met alle foto’s kon je je alleen al uren vermaken. Nu hebben ze een opknapbeurt ondergaan. Er is een heuse hospitality-ruimte, met terras. Heel keurig. Maar helaas is er ook veel verdwenen. Misschien dat het nog terugkomt als ze klaar zijn met de verbouwingen. Een bezoekje blijft hoe dan ook meer dan de moeite waard. Zie hier wat plaatjes http://picasaweb.google.com/lianepiczz/BevrijdendeVleugels#. Of hier de website http://www.wingsofliberation.nl/.

Aftermath

Inmiddels is het 4 dagen geleden dat ik werd geopereerd. En in de afgelopen dagen heb ik gemerkt wat algehele narcose doet het een mens. Okee, ik snap ook wel dat ik niet meteen liep te stuiteren na de operatie. Maar zo’n ctrl-alt-del factor had ik nu ook weer niet verwacht.

Met een actieradius van 4 uur (4 uur wakker zijn, that is), kun je wel stellen dat je energievoorraad gereduceerd is tot nul. Verder krijg je te maken met concentratie- en geheugenstoornissen. TV kijken is inspanning... letterlijk. Ik kon niet op namen van mensen komen en een deken noemde ik met de grootste overtuiging een handschoen. Maar sommige dingen gaan ook al ietsje beter. De keelpijn is gereduceerd tot die van een fikse verkoudheid. Mijn arm waar het infuus heeft gezeten is inmiddels groen-geel. De hechting van het stuk gejatte kraakbeen prikt niet meer. En mijn oor jeukt van binnen. Het enige wat nog steeds akelig is, is het dove gevoel in mijn tong. Maar JP verzekerde me donderdag dat die zenuw intact is, dus dat zal wel goed komen, naar verloop van tijd (hoop ik). Donderdag op controle en dan gaat het inmiddels zwarte verband uit mijn oor.

Bionic woman

Alleerst bedankt voor alle kaarsjes die her en der hebben gebrand. Superlief! Een kort verslag van het slagveld.

Er heeft dus een reconstructie van mijn middenoor plaatsgevonden. JP, de KNO-chirurg, vertelde naderhand dat het oor er slechter aan toe was dan een half jaar terug, wanneer de CAT-scan was gemaakt. Ieder mens heeft van origine 3 gehoorbeentje; de hamer, het aambeeld en de stijgbrug. De stijgbrug zat er nog. Het aambeeld was er slecht aan toe, dus die moest eruit. En de hamer was helemaal weg. Voor het aambeeld heeft hij een protese gemaakt van titanium en dat in mijn oor geplaatst. De hamer is niet vervangen. En vanuit mijn oorschelp heeft hij een stuk kraakbeen gejat en daarmee een nieuw trommelvlies geconstrueerd. Je had het gezicht van JP moeten zien toen ie me dat aan mijn bed naderhand kwam vertellen. Hij had duidelijk een leuke middag gehad. “Jahaa, dat zijn voor ons de krenten uit de pap”, zei hij zo blij als een kind in een snoepwinkel. Het resultaat weten we pas over 6 tot 8 weken, maar JP was behoorlijk zeker dat het allemaal tip top in orde was.

Nu zit ik dus thuis en ben ik vandaag nog gezegend met de goede zorgen van die van mij. God, wat heerlijk om zijn snoet te zien en zijn geur te ruiken toen ik, net wakker uit de narcose, weer op mijn kamer kwam. De komende dagen zal ik het erg rustig aan doen. De killing keelpijn van de intubatie is op dit moment nog het vervelendst. De oorpijn is te hebben. Wel lastig, mijn tong wordt af en toe doof. Ze hebben nogal wat lopen sjorren aan die zenuw in mijn oor. En voor de rest heb ik heel veel slaap.

Ik ben blij met mijn keuze voor het MMC in Eindhoven. Het is maar een klein ziekenhuis, maar de aanpak is heel warm, zacht en persoonlijk. De eerste zuster, Simone, die de intake deed, alles met me doorsprak, de premedicatie gaf en me naar de OK bracht, was erg aardig. Klaas, die het infuus aanlegde op de OK, was supervrolijk en relaxed. Toen het infuus in mijn arm zat, wist ie me te vertellen dat ik het ergste achter de rug had. Nog een gesprekje over wat ik deed en dat hij ook nog wel wat marketingadvies kon gebruiken voor zijn nevenactiviteiten. JP die er duidelijk veel zin in had, door de OK heen stuiterde met een grijns van oor tot oor en me vlak voor de narcose gerust wist te stellen met de uitspraak dat ie het gisteren toch op een zuipen had gezet. De avondzuster, waarvan ik de naam ben vergeten, wat een heerlijk uitbundig mens was, me 10 jaar jonger schatte, flirtte met de andere KNO-arts en me een handkus gaf bij haar afscheid.

Blexit

Morgenmiddag om 12.45 uur sta ik gescheduled voor operatie 1. Twee uur daarvoor moet ik me melden. De operatie zelf duurt 2,5 tot 3 uur. En de volgende dag mag ik, als het goed is, in de ochtend naar huis. De eerste 2 dagen trekt die van mij een verpleegsterpakje aan en word ik verzorgd. Hoe ik eraan toe ga zijn, heb ik nog geen idee van. Ik weet wel dat ik mogelijk misselijk en duizelig ga zijn in het begin en de eerste twee weken vrijwel niets hoor aan het geopereerde oor. Pas na zes tot acht weken weten ze of en hoe goed het is gelukt. Daarna komt operatie 2, die nog een tikkie ingrijpender wordt.

Geen idee dus wat me te wachten staat. Ja wel wat de ingreep inhoudt en dat soort shit. Maar hoe ik eronder ga zijn, don’t know. De kans dat er binnen een paar dagen een nieuw verhaaltje te lezen valt, is in ieder geval klein. Ik meld me weer als ik me een beetje redelijk voel en natuurlijk ook inspiratie heb. Voor nu zeg ik blexit lieve lezers en hopelijk tot snel.

Zoekplaatje 18

A Better Place

In de eerste helft van 2004 ontstonden wat ideeën, die ik op papier zette. Zo ontstond mijn eigen Jerry McGuire-notitie over hoe een bureau zou kunnen (moeten, volgens mijn visie) functioneren. Op dat fundament is VIS opgericht. Maar die grondbeginselen moeten werkbaar zijn voor iedere willekeurige organisatie. De laatste dagen vragen ik me meer en meer af waarom dat dat niet gebeurt en waarom er zoveel onvrede is en ook waarom die onvrede iedere keer weer terug in je smoel boemerangt.

Het beginsel was simpel. We stappen af van klassieke functiebeschrijvingen en pikordes. Vanaf nu doet iedereen waar ie goed in is en wat ie leuk vindt. Ja Liaan, klinkt dat niet té simpel. Nee, ik vind van niet. Ik ben er heilig van overtuigd dat iedereen maximaal presteert als ie dat doet waar zijn passie ligt, als je plezier beleeft aan wat je doet... Klinkt goed toch? Waarom gebeurt het dan zo weinig? Tenminste, dat ervaar ik zo. En beste lezer, word jij gelukkig van wat je doet?

Nog zo’n vraag; waar komt die onvrede vandaan? En dat gebrek aan vertrouwen? Waarom is het niet gewoon zo dat als je iets niet zelf kunt of wil doen, je een echte specialist inschakelt, je afrekent voor de bewezen diensten en tevreden daarmee bent? Stel je hebt een juridisch geschil en je schakelt een advocaat in. Dan komt het toch ook niet in je op dat je de mening vraagt van de vrouw van die vriend van je (die geen juridische achtergrond heeft) en de ingehuurde advocaat lastig valt met diens ondeskundige mening? Wel? Waarom gebeurt dat dan wel in zoveel andere takken van sport? Zoals in die van mij.

Laat iedereen toch gewoon doen waar ie goed in is. En waar ie plezier aan beleeft. Kritische vragen zijn prima, maar hou toch eens op met dat betweten. Zo verdient iedereen zijn boterham met zijn passie en is er een stuk minder onvrede. Iedereen happy. Makin’ the world a better place, zeg maar. Hoeft volgens mij niet zó moeilijk te zijn.

2010

Ik ben geboren in negentienvijfenzeventig. Zo zeiden we dat. Geen negentienhonderdvijfenzeventig. Of duizendnegenhonderdvijfenzeventig. Ik vond dat wel een mooie manier van zeggen, die twee tientallen.

Sinds een paar dagen is het 2010 en ik hoor mensen alleen maar tweeduizendtien zeggen. Waarom niet gewoon twintigtien. Okee, het klinkt in eerste instantie een beetje raar. Maar ik ben wel van de raar. Dus ik ga voor twintigtien. Wah gullie?