MD

Mijn eerste was denk ik zo’n 5 of 6 jaar geleden. In Womans world. Een klein winkeltje tegenover de achteringang van de Heuvelgalerie. Ik kwam daar al jaren, maar ik had er nog nooit een Marlies Dekkers gekocht. Ik kocht maar meteen twee sets omdat ik niet kon kiezen. Tot op de dag van vandaag, maken die twee sets onderdeel uit van mijn collectie.

Je kunt vinden wat je vindt over Marlies Dekkers. Ja, het is rete-duur spul. Maar MD’s pasvorm is ongeëvenaard. En het spul is van bijna onverwoestbare kwaliteit. Hoeveel ondergoed heb jij in de kast liggen dat ruim 5 jaar oud is, je haast iedere week draagt en er nog uitziet als nieuw? Dat bedoel ik. Voor mijn gevoel rechtvaardigt dat wel een beetje het prijskaartje. Daarnaast vind ik het ook nog eens mooi. De ene keer kinky en hot, de andere keer lief en grappig. So... guess I’m a fan.

Inmiddels doekt het winkeltje achteraan in de stad op. De eigenaresse gaat wat anders doen. Dus dikke kortingen, want alles moet op. Misschien een leuke gelegenheid om toch zelf eens de stap te nemen en je eerste MD aan te schaffen. Mocht je daarna vinden dat er nog maar één lingeriemerk is, dan is er geen paniek, er zijn nog genoeg andere verkooppunten.

Vinden vs Zijn

Die presentator is een lul. Die popstar-wannabee is een loser. Die griet is een slappeling. Die politica denkt dat ze heel wat is. Die kerel is kansloos.

Is het je ooit wel eens opgevallen hoe vaak mensen hun oordeel klaar hebben? En hoe snel ze ‘m geven. En meestal niet eens direct aan de persoon waar ze het over hebben? Mij valt het de laatste tijd erg op. En het gebeurt overal. In tv-programma’s, in gesprekken waarin de besproken persoon niet betrokken is, op Twitter, wherever. Het mooiste (of eigenlijk het pijnlijkst) is dan nog dat men zegt “die kerel is kansloos” in plaats van “ik vind die kerel kansloos”. Men geeft geen mening. Want als dat zo is, is er eigenlijk nog niks aan de hand. Dan is het de ene mening tegenover een andere. Nee, men stelt vast dat het zo is. En als je dat oordeel nog een beetje leuk weet te verpakken in een gevatte quote, scoor je ook nog eens punten op de populariteit-meter.

Hoe komt dat toch? Is oordelen, veroordelen eigenlijk, en daarmee je eigen kijk-mij-eens-bijdehand-zijn-imago opkrikken, de nieuwe volkssport nummer 1? Krijgen we daar een kick van? Of is het nog de enige manier die we kennen om onze mening te geven? Of weten we gewoon niet meer hoe dat moet, een goed gesprek voeren?

Ik zal niet zeggen dat ik me er nooit schuldig aan maak. Ik ben niet roomser dan de Paus. Ik weet alleen dat ik bewust omga met het verschil tussen ‘is’ en ‘vind’. En ik hoop dat de oordeel-trend niet verder doorzet. Dat mensen eens wat vaker hun mening geven als een mening in plaats van een zogenaamd feit. Misschien dat er dan ook weer wat meer ruimte is voor een goed en verrassend gesprek. Dat zou ik mooi vinden.

L’art de ‘tijd rekken’

Ahhhh, nog eeeeeven. Ik heb zo’n dorst. Ik ben helemaal niet moe. Nee echt niet *geeeeuuw* ik heb geen slaap. Ja maar, het wordt net spannend. Ken je dat? Dat je als kind tijd rekte voor het slapen gaan. Je ouders hadden ieder trucje al 100 keer gezien. Maar jij dacht dat het werkte.

Als kind had ik veel slaap nodig en als volwassene heeft ‘slapen’ een steady top-5 positie in de hitlijst van dingen die ik het liefste doe. Toch bedrijf ik weer regelmatig de kunst van het tijd rekken. Okee, er is niemand die zegt dat ik moet slapen. Dus dat is wel anders. Maar op die momenten wil ik het liefst iedere extra minuut en iedere extra seconde eruit persen. Maximaal genieten. Het gezelschap is dan zo fijn, de gesprekken ultra relaxed, de sfeer bijna magisch. Dat mag van mij eeuwig duren. Daar wil ik geen moment van missen.

Under construction

Ho ho stop, je bent er wel. Dit is nog steeds mijn blog. Aan de inhoud is niets veranderd. Ik vond alleen dat het na ruim een jaar, tijd werd voor een nieuw schilletje. Ben alleen nog een beetje zoekende. Het kan dus zo zijn dat je bij een volgend bezoek weer iets anders aantreft. Ik ben er gewoon nog niet helemaal uit. Ideeën zijn welkom. Of ik er wat mee doe, is iets anders ;).

Stemmen doe je op 20 februari

Vanaf morgen gaan we naar de virtuele stembus. Voor het twitterfeest, that is. Voor wie er het podium zal bevolken op 2 april in de Effenaar. Hèt feest om in de stemming te komen voor de zomer. Dè pre-party voor Koninginnenach en -dag. Tenminste, daar hoop ik op. En wie willen we op het podium zien? Dat kan er maar één zijn. Namelijk lijst nummer 18; DJ Dan Duvall. Stem op deze man en het dak gaat eraf. Ik reken op jullie!

Waarom je moet stemmen op DJ Dan Duvall, dat hoor je hier: http://soundcloud.com/dvalize

Volg de vorderingen van het feest hier: http://twitter.com/twitfeest040

Of hier: http://www.twitterfeest.com/

Edit: Stemmen kan dus pas vanaf maandag. Wel doen hè?!

Hij komt, hij komt

Terwijl iedereen zit te wachten op het voorjaar, smacht ik al naar de zomer. Warme zonnestralen op je huid. Licht tot laat op de avond. Hmmm, laat maar komen. Maar eerlijk is eerlijk, eerst het voorjaar. Als ik mijn kat, en dan vooral zijn vacht, moet geloven, kan het ieder moment gebeuren. Maar hoe ziet jouw ideale eerste lentedag eruit? Stem mee in de nieuwe pol.

Zoekwoorden Top-3

Je vraagt je soms af hoe mensen op je blog terecht komen. Waarnaar men op zoek is geweest als men niet via direct verkeer of via een referral bij je uitkwam. Veelal is het door je naam. Of allerhande foute spelwijzes van je naam. Het kan ook zo zijn dat men iets wil weten over ooroperaties of over Calpe of over een bepaald liedje. Dan vinden ze hun weg wel. Maar soms staan er ook de meest hilarische combinaties bij. En die wil ik jullie niet onthouden. Daarom... tatatadaaa de meest-opmerkelijke-zoekwoorden-top-3. Op plaats nummer 3: kapperswagen. Op nummero 2: ik kon zo bij haar naar binnen kijken. En de onbetwiste nummer 1 in het land der twisted zoekwoordencombinaties: oma sex omgeving mol.

Go ahead. Make my day.

In mijn jeugd heb ik alle Dirty Harry’s gezien en The good, the bad and the ugly was jarenlang mijn favoriete film. Als je ‘cool’ zou opzoeken in een woordenboek, zou daar een foto van Clint Eastwood bij horen. Dat vond ik in ieder geval. Afgelopen week viel mijn zapper stil bij d’n Bels waar op dat moment Million Dollar Baby op was. Ik wist al hoe dat liedje eindigde. In een jankbui. Dat heb ik vaker bij films van Clint’s makelij. Bridges of Madison County, ook zoiets. Gran Torino, hetzelfde. Niet omdat het zulke zoetsappige films zijn. Maar omdat Clint van een klein intiem verhaaltje, meesterwerken maakt die je diep in je hart treffen. Deze man is een genie. Dit jaar wordt ie 80 en heeft inmiddels meer dan 60 films op zijn naam staan als acteur. Ik hoop hoop hoop dat hij dat aantal ook als regisseur gaat halen.

Sexual color

Deze geweldige fotoserie kwam ik al surfend tegen en ik kan gewoon niet ophouden met ernaar te kijken. Het is het werk van een jonge Braziliaanse fotograaf, Gabriel Wickbold. De werken zijn in de tweede helft van 2010 te zien in New York. Waar precies weet ik niet. Maar mocht je nog plannen hebben om naar NY te gaan, check even waar de expositie te zien is en laat me weten hoe het was.

http://gabrielwickbold.carbonmade.com/projects/2278650

Valentijn

Zondag is het Valentijnsdag. En nu.nl meldde gisteren al dat de rode rozen niet aan te slepen zijn. Dat belooft wat. Bossen met bloemen die over de toonbank gaan. En niet zomaar bloemen. Nee, de duurste bloemen van het jaar. Dat is wel iets dat me tegenstaat. Dat op zo’n dag, net als op moederdag, de marge op bloemen een flinke boost krijgt. Ach ik begrijp het wel vanuit een economisch perspectief, maar toch...

Nu ben ik zelf een groot fan van bloemen, van bloemen krijgen, van bloemen kopen en er gaat niet snel een week voorbij dat ik geen bloemen in huis heb. Maar er zijn natuurlijk ook andere gebaren of geschenken denkbaar. Nu ben ik nieuwsgierig wat jij hebt bedacht voor je wederhelft (of voor je geheime liefde, mag ook). Laat je me na zondag even weten wat je hebt geregeld of gedaan of wat je zelf hebt mogen ontvangen?

Verwacht, deze zomer, op uw eigen stoep

Vond hier driekwart jaar geleden nog een discussie plaats over een straatbeeld vol niemendalletjes en sandaaltjes. Als we de voorspellingen mogen geloven, gaat die discussie naar de next level.

Op de eerste lentewind komen ook de eerste trends voor het warme seizoen binnen drijven. En wat is één van de zomertrends voor twintigtien? Juist onderkleding als bovenkleding. Corsetten, negligé’s en BH’s denderden over de catwalk. Stel je voor dat je dat over een paar maanden voorbij ziet komen over je eigen stoepje.

Misschien dat de tegenstanders van het zomerse bloot van 2009 de nieuwe modegril een schande vinden. Maar persoonlijk denk ik dat het de hartslag en bloeddruk van menig persoon zal opstuwen. En daar lijkt mij niks mis mee. Niets zo heerlijk als de broeierige uitwerking van het zomerseizoen. Nu maar hopen op mooi weer ;).

Voetnoot

Ik ben een mens. Een mens van uitersten. Niet van twee uitersten op dezelfde schaal. Maar van uitersten én tussenschakeringen op heel veel schalen. Ik kan stuiteren als een bezetene. En ik kan relaxed zijn als de meest luie mañana-Spanjaard. Ik ken euforische vreugde. En diepe zwarte donderwolken. Ik ben een analist die de meest complexe issues kan ontrafelen als kinderspel. En ik kan in al mijn botheid ontzettend lomp uit de hoek komen. Ik kan lief en zacht zijn als schapenwolkjes. Maar in mijn stoutste buien heb ik niets deugdelijks in de zin. Ik ben zeker en onzeker. Ik lach en huil hard. Altijd oprecht en allergisch voor onrecht. Ik geniet van harde muziek en van absolute stilte. Geduld heeft moeder natuur me niet geschonken. En zelfverzonnen verrassingen kan ik maar moeilijk voor me houden. Boos zijn levert bij mij geregeld een explosie op. En houden van gaat bij mij maar op één manier; met hart en ziel. Ik heb uitersten. Ik heb schakeringen. Ik heb emoties. En voor al die facetten ga ik me niet excuseren. Als ik dat zou doen zou ik me excuseren voor mij, voor wie en wat ik ben. Ik ben ik. Ik ben een mens.

Blog opera

De soap opera is uitgevonden in de jaren 30 en sinds het ontstaan van de tv niet meer weg te denken uit het dagelijkse portie aangeboden vermaak. Bijzonder dat zoiets ouds het tegenwoordig nog steeds goed doet. Het is niet meer en niet minder dan een serie verhalen over personen uit een fictieve wereld. Toch leven nogal wat mensen mee met de belevenissen van de karakters. Ik zeg bewust karakters, omdat het gaat om mensen die niet bestaan. Het zou niet de eerste keer zijn dat bepaalde karakters zo sympathiek worden gevonden dat er een soort fictieve vriendschapsband ontstaat. Of het tegenovergestelde; dat de bad guy wordt veracht en uitgespuugd.

Dat is de fictieve wereld, maar ook irl werkt het zo. Is het niet zo dat het gros van Nederland vindt dat Wendy van Dijk zo’n ontzettende leuke en gewoon gebleven meid is? En kennen die mensen Wendy persoonlijk? Drinken ze geregeld een cappu met haar? Weten ze waarover ze droomt of waarvan ze gruwelt? Nee, meestal niet. Maar toch vinden ze haar de ideale schoondochter. Waarom heb ik dan al van meerdere personen gehoord dat ze bij een ontmoeting, al dan niet georganiseerd in een meet & greet, alles behalve aardig of gewoon is? Dat ze helemaal geen zin heeft om met ‘normale’ mensen in contact te komen en haar neus ophaalt voor een gesprekje.

De afgelopen weken heb ik het een en ander meegemaakt dat ik hiermee vergelijk. Mijn blog is mijn uitlaatklep, mijn dagboek, mijn kladblok, mijn boksbal, mijn proefballon. En ik ben erg blij met het gigantische aantal volgers. Nooit gedacht dat het er zoveel waren. Maar ik realiseer me nu ook dat een blog niet stopt met een verhaal dat ik plaats. Mensen decoderen een verhaal aan de hand van hun eigen gevoelens of belevingswereld. Meerdere malen heb ik gehoord dat men zich aangesproken voelde door een verhaal, terwijl het niet over hun ging. Of dat mensen die ik nooit heb ontmoet mij denken te kennen aan de hand van mijn verhalen. Of dat men het verhaal in hun hoofd afmaakte en inkleurde en daar een incorrecte conclusie aan verbond… Tsja, dat is dan maar zo. Gelukkig weet ik wel het vervolg van een verhaal en gelukkig weet mijn omgeving hoe ik in elkaar steek. Ik wil alleen maar zeggen to y’all: there’s more than meets the eye ;).

Imelda in progress

Ik heb nooit echt een schoenentik gehad. Ik ken wel veel vrouwen (én mannen) met een schoenenfetish. Maar sinds vorig jaar is er iets veranderd. Ergens heeft dat virus me te pakken gekregen. Ik heb in één jaar tijd nog nooit zoveel schoenen gekocht. Zeker afgelopen zomer. Nooit hele dure, maar wel allerlei soorten, kleuren en varianten. Nu de zomer er weer aankomt (wil ik graag geloven), begint het alweer te kriebelen. Ik wil mijn aanwinsten van vorig jaar aan. En ik kijk uit naar alle leuke, sexy en schattige sandaaltjes en pumps die de winkelrekken zullen opfleuren. Hoe zit dat met jullie? Tijd voor een nieuwe poll.