Afgelopen maandag is Mika geboren, de tweede zoon van my girl J. Dinsdagmiddag ben ik een kijkje gaan nemen in het ziekenhuis en vanaf vanochtend zijn moeder en zoon weer thuis. Het jungske doet het goed. Hij drinkt wat hij drinken moet en zijn temperatuur is goed. Hij heeft een lekker kleurtje en wekt een hele tevreden indruk. Het schijnt zo te zijn dat baby’s die in stuit hebben gelegen nog lang die lichaamshouding blijven aanhouden. Maar daar is baby Mika al helemaal vanaf. Hij gaat als een speer. Nu heb ik zelf geen kinderwens, nooit gehad ook. Maar ik kan me wel verbazen over hoe zoiets mogelijk is. Hoe 2 cellen uitgroeien tot dat. Gewoon een kant en klaar mini-mensje dat leeft, werkt, ademt, slaapt, eet, geluid maakt, alles erop en eraan. Ik zal niet spreken van een wonder, dat gaat mij als niet-religieus persoontje te ver. Maar ik verwonder me er wel over. En kan er gebiologeerd naar kijken. Naar die wipneus met ieniemienie neusgaatjes, naar die gekke bekken die hij trekt in zijn slaap, naar de instant reflex om te drinken zo gauw dat flesje erin gaat. Heel heel heel erg bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten