Zwijmel

Als romantische ziel huil ik bij films, krijg ik een warm gevoel bij mooie gebaren die ik zie, en kan ik wegdromen bij tot de verbeelding sprekende verhalen. Zo hoorde ik jaren geleden een schitterend verhaal van een jong stel dat ging trouwen en hoe ze dat aanpakten. Wil ik ff met jullie delen.

Het stel vertrok met een handjevol beste vrienden en familie naar Toscane. Daar hadden ze een groot landhuis met buitenkeuken en zwembad afgehuurd. Het landhuis lag bovenop een heuveltop. Gedurende enkele dagen relaxte de groep wat, dronken ze wijn, BBQ-den ze en genoten ze van het uitzicht. Vanaf het landhuis hadden ze uitzicht op een dorpje verderop dat op de volgende heuvel lag. En in dat dorpje voltrok enkele dagen later de huwelijksplechtigheid. Na de ceremonie keerde de hele ploeg weer terug naar het huis alwaar een groot feest los barstte. Na het feest en een dagje of wat bijkomen, vertrokken de gasten en bleef het nieuwbakken echtpaar achter. Ook zij verlieten uiteindelijk het landhuis om verder te reizen. In de twee weken die daarop volgden, deden ze drie pittoreske locaties aan. Al met al een heel bijzondere huwelijkshappening en -reis van 3 weken.

Ik heb de foto’s gezien en van de plaatjes ga je zo mogelijk nog meer zwijmelen dan van het verhaal alleen. Schitterend gewoon. Of ik zelf ooit huwelijksbootje-material zal zijn. Don’t know. Ik hou graag de mogelijkheid open. En of ik het op die manier zou doen, weet ik ook niet. Maar ik zou er wel wat bijzonders van maken. Hoe dan ook blijf ik dit soort verhalen schitterend vinden en zwijmel ik nog ff verder.