Crisis

In mijn carrière heb ik een jaartje bij een PR-bureau gewerkt. Ik hield het maar een jaar vol omdat PR niet echt mijn wereld was. Ik voelde me er niet thuis. Het was mij allemaal een tikkie te soft. In het jaar dat ik er werkte begon het PR-bureau zich meer en meer te specialiseren in crisiscommunicatie. Op een gegeven moment was er zelfs een gespecialiseerd team, met mensen die 24 uur per dag oproepbaar waren voor klanten in nood. Ik weet nog goed dat later dat jaar het pand bevolkt werd door een fiks aantal heren van de Heinz-directie, voor een of andere case. Dat een collega optrad als woordvoerster voor de onderneming in het tv-programma Radar. Dat het team rond de klok werkte. Een heel bijzondere gewaarwording. Nu is het specialisme crisis-pr niet aan mij besteed, vanwege de inbreuk die het doet op je persoonlijke leven. Maar voor het strategisch plannen en hypersnelle schakelen heb ik wel gevoel. En ik vind het een spannend niche binnen mijn vak.

Zo is er vandaag een crisis-case aan de gang, waar menig vakbroeder en -zuster de vingers bij af likt. De case die de boeken in zal gaan onder de naam Bos-Cohen. Om 11 uur vanochtend gaf Bos een persconferentie die, ik denk, nog geen twee uur daarvoor was aangekondigd. In die persconferentie werd de volgende ook al aangekondigd. Die van Cohen om 15.00 uur. Twee events op het kalenderblaadje van 12 maart, wat in eerste instantie niet zoveel om het lijf lijkt te hebben. Maar ik verzeker u dat deze twee events een hele bak organisatie en strategie met zich meebrengen.

Allereerst, nadat de beslissing is genomen die ten grondslag ligt aan de verklaringen, moeten de geschikte data en tijdstippen worden gekozen. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Je wil wel ruimte creëren voor reacties en logistieke zaken, maar ook weer niet teveel. De locaties, ook een belangrijk punt. De locatiekeuze alleen is vaak al een statement. Het moment van aankondiging van de eerste persconferentie. Dat doe je niet dagen van tevoren, maar slechts uren, maar hoeveel? De kleding van personen. De speeches. De Q&A’s. En al die betrokken personen en de geheimhouding. Noem het maar op. Het is een ware precisie-operatie. En dan, vanaf het moment dat Bos zijn eerste woorden uitspreekt, dan begint het feest opnieuw. Ieder woord, iedere reactie die hij geeft aan journalisten, iedere reactie van politici, iedere reactie van tweeps, iedere uitslag van enquetes, allemaal is het voer voor een verdere tweaking en tuning van de opvolgende events op die dag. Schitterend toch? Ik smul ervan.