Gewoon goed werk

Heb je wel eens in een hotelkamer overnacht, die net niet helemaal schoon was? Kleine haartjes bij de wastafel of een vage vlek ik het tapijt? Dikke kans dat je het hebt gemeld bij de receptie, waarna een schoonmaker naar je kamer werd gestuurd. Maar je vroeg je naderhand misschien toch af hoe het zit met de dingen die je niet op het blote oog kon zien. Dat heeft invloed op jouw beleving van de geleverde kwaliteit, toch? Oog voor detail is van belang voor een klant. Een klant wil immers een goed product. Stel dat je moest kiezen tussen een accountant die nog wel eens kleine foutjes maakt of een accountant die accuraat is, wie kies je dan? Lijkt me geen lastige keuze. Even wat extremer: als je de keuze hebt tussen een chirurg die ervaren is en zijn werk verrekte serieus neemt of een chirurg die vast een soortgelijke operatie eens heeft uitgevoerd maar vooral een aardig persoon is. Wie kies je dan? Ook geen rocket science. Als klant wil je kwaliteit. Waarom worden mensen die streven naar een hoge kwaliteit dan zo vaak weggezet als die 'perfectionist'. Ik zet het bewust tussen aanhalingstekens omdat het woord vaak wordt uitgesproken met een afkeurend toontje. En daar begrijp ik niets van. Het gaat toch om een goede prestatie. Een goed resultaat en weten dat je je best hebt gedaan? Geen rocket science, maar gewoon goed werk.

Verschil puberbrein en volwassen brein?

Zoals zo vaak in een tentamenperiode was er vanochtend een studieochtend. Praatje door de directeur, externe spreker 1, koffie met taartje, externe spreker 2, lunch. Lang niet iedereen was er door geplande afstudeerzittingen, maar zo'n 60 collega's waren er wel. Na de koffie kreeg ik pijn in mijn rug van de ongemakkelijke stoelen dus draaide ik een kwartslag op mijn stoel. Daardoor had ik ineens zicht op het publiek (ik zat vooraan) en wat ik zag, verbaasde me. 

Een groot deel van die 60 collega's zat iets anders te doen op hun telefoon. Waarschijnlijk te appen met iemand. Waarom denk ik dat? Nou, als iemand intensief typt, dan even wacht, dan glimlacht naar zijn scherm, dan weer typt en zo verder, dan denk ik dat het een redelijke conclusie is. Enkele collega's luisterden naar het verhaal van de spreker. Ook zag ik aardig wat mensen stand-by staan (langdurig zo'n dromerige blik, zonder te knipperen met je ogen). Weer wat andere mensen waren bezig met hun taken in plaats van het verhaal van de spreker. Ik zag zelfs 2 mensen indutten (ogen dicht, hoofd langzaam wegzakkend naar de zijkant). En tot slot waren er steeds wat mensen aan het smoezen. Was het dan zo'n slechte spreker? Goed vond ik het niet, maar we hebben wel eens erger gezien. Heb je zelf wel geluisterd naar de spreker? Jazeker, maar als ik eerlijk ben, vond ik mijn uitzicht boeiender. Ik was echt gefascineerd. Ik vroeg me af hoe de spreker zich voelde bij het uitzicht dat zij had. En hoe ik me zou voelen als ik voor deze groep had gestaan. 

Het grappige van dit alles was dat de eerste spreker een verhaal vertelde over motivatie bij jong volwassenen, ons gebruikelijke publiek. En dat motivatie best een moeilijk iets is bij een puberbrein dat nog niet uitontwikkeld is. Ik concludeerde uiteindelijk dat dit ook het geval is bij een publiek dat 10 tot 50 jaar ouder is dan het eerder besproken puberbrein.

Hulporen

In mei kreeg ik de doorverwijzing van JP de kno-arts, maar ik liet het papiertje liggen tot augustus. Ik vond het stom. Gehoorapparaten op mijn leeftijd? Belachelijk, doe dan ook maar meteen een rollator. Dat is toch iets voor bejaarden? In september toch maar een intake gepland omdat elk gesprek ontzettende vermoeiend was. Volgens de dame van Into Ears (kan ik aanraden overigens) was JP eerder een kno-god dan een gewone kno-arts. Ik was dan wel zo'n 40% van mijn gehoor kwijt, maar met een andere chirurg had het veel erger kunnen zijn.

Een week later kreeg ik mijn hulporen, zoals vriendin N ze noemde. Tijdens het inregelen gaf ik aan dat het suizen wel weggefilterd moest worden, want dat was super irritant. Maar het was geen gewoon gesuis. Het was de airco die ik zonder hulporen niet eens waarnam. Die realisatie zorgde voor een acute huilbui. Okee, ik wist dat ik slecht hoorde, maar dat ik me niet bewust was van het bestaan van bepaalde geluiden was heftig.

Wat volgde was een periode van uitproberen, een gigantische oorontsteking, ander gedoe waardoor ik de hulporen niet de hele dag in kan, maar ik begin er een klein beetje mijn weg in te vinden. Vandaag bij de tweede controle heb ik een hoortest gedaan. Woordjes verstaan bij 60 dBA en 50 dBA. Bij 60 dBA verstond ik in mei, zonder hulporen, 50%. Bij 50 dBA verstond ik 10%. Vandaag 100% en 85%. Ik denk dat we kunnen stellen dat die hulporen wel echt helpen. 

It's personal

Afgelopen maandag rondde ik de volledige eerste draft af van mijn eerste masterpaper om het stuk daarna enkele dagen niet meer te openen. Gewoon even wegleggen en laten sudderen, dat was mijn bedoeling. Vandaag is de dag dat ik er de laatste hand aan zou leggen om het daarna voor een laatste taalcheck te versturen naar mijn collega. Ik had het document uitgeprint om het rustig vanaf papier te kunnen lezen en hopelijk dan kritischer te kunnen beoordelen. Maar afgezien van twee komma’s kwam ik niets tegen. Ik stelde mezelf de volgende vragen: Heb ik me aan de opdracht gehouden? Ja volgens mij wel. Heb ik dwarsverbanden gezocht en gevonden? Ja ook. Zit alles erin? Niet helemaal naar mijn tevredenheid, maar ik heb maximaal vier pagina’s de ruimte voor de hoofdtekst, dus ik kan niet álles erin verwerken (heel frustrerend!!). Heb ik aangegeven wat lastig was? Ja, deels wel. Maar ook daar weer: ik heb maar vier pagina’s (aaargh). Is de paper waardevol voor de organisatie? Absoluut! Nog langer naar het scherm staren, zag ik niet zitten. Dus zo ging het document voor de middag al naar mijn collega.

Wat is dan het probleem? Nou, enerzijds stuitte ik op een bijzonderheid tijdens de interviews, waar ik een oplossing voor moest vinden. De voorgeschreven methodiek geeft niet of nauwelijks houvast voor associaties met een negatieve of kritische klank. Zeker niet wanneer dat bij een van de onderwerpen in het onderzoek de boventoon voert. Nu had ik in mijn initiële onderzoeksopzet een ander onderwerp centraal staan. Maar dat heb ik vervangen vanwege juist een verwachte negatieve uitkomst. Natuurlijk is het voor de organisatie superrelevant om dit soort dingen te weten, maar misschien oordeelt Eurib daar anders over.

Het tweede issue is: ik vind het fucking persoonlijk!! Gisteren hoorde ik bij zo’n tv-programma over een kookwedstrijd iemand zeggen: “Het lijkt wel of je je ziel ter beoordeling aanbiedt”. Het klinkt misschien gek, maar zo voelt het wel. Het is namelijk mijn interpretatie van de opdracht, het is mijn werk, mijn analyse, mijn tekst en daardoor ook mijn hoofd en mijn buikgevoel. Ook al wéét ik dat het gaat om het product, het voelt anders. Ik ben er zelfs emotioneel door. Zouden mijn eigen studenten dat ook zo voelen?

Hoe dan ook, vandaag om 14:45 uur drukte ik met een trillende vinger en hysterische vlinders in mijn buik op ‘send’. Nu is het afwachten. Maximale nakijktijd is zes weken (ja, je leest dat goed). Ik kreeg een bevestiging dat het document is ontvangen en dat mijn stuk bovenop de stapel ligt (ik was de eerste inzender). Nu is het afwachten geblazen. Hopelijk hoef ik niet zes weken te wachten. Mensen die me een beetje kennen, weten dat zes dagen al bizar lang is voor me… 

Opdracht 1

Binnen een week is de deadline voor mijn eerste paper als masterstudent daar. En heftig dat ik dat vind! We kregen vier weken voor het uitvoeren van een kwalitatief onderzoek en het schrijven van de paper. Vanaf het begin had ik allerlei vragen over de opdracht. Ik dacht eerst dat het lag aan mijn aspie-brein, maar meer studenten worstelden met de opdracht. Op een gegeven moment kregen we te horen dat het instituut vond dat de opdracht duidelijk genoeg was en daarmee moesten we het doen. Paniek natuurlijk in eerste instantie. Zeker omdat het voor mij de eerste opdracht is. Ik heb totaal geen gevoel van waar de lat ligt. Ja, de opdracht heeft een aantal onderdelen, maar wat maakt dat een onderdeel voldoende of goed is uitgevoerd? Geen flauw idee hoe streng ze gaan zijn in de beoordeling.

Zoals voor mij gebruikelijk is, ging ik plankgas uit de startblokken. Meteen inventariseren welke informatie ik nodig heb, tien interviews plannen, indeling maken voor de paper, etc. Na twee weken was ik volgens mij de enige student die al de meeste interviews achter de rug had. Maar toen was daar de moeder aller oorontstekingen en kon ik een week helemaal niks. Dikke vertraging. Proberen de achterstand in werk en studie in te halen, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Er passen geen vierentwintig uur extra in een week. Dus vorige week woensdag knapte ik compleet uit mijn vel toen een collega net het verkeerde op het verkeerde moment kwam vragen. 

Vanmiddag heb ik de eerste draft van de paper afgerond. Nu heb ik nog een paar dagen om 'm onder mijn kussen te leggen en te finetunen. En natuurlijk de taalcheck aan het einde van de week door mijn geweldige collega N, die bereid is al mijn producten te controleren. Ik moet zeggen dat ik best trots ben op het stuk. Maar waar hoop ik op? Op een voldoende natuurlijk. Maar is een 6 een cijfer waar ik blij mee ben? Nee. En een 7? Eigenlijk ook niet. Een 8 zou ik tevreden mee kunnen zijn, maar met een 9 ben ik pas echt blij. Is dat reëel? Waarschijnlijk niet. Het is immers mijn eerste opdracht pas. Dus misschien gaat mijn prestatiegerichte, competitieve ego met me aan de haal en ben ik straks teleurgesteld. Ik hoop zo van niet. Het zou me zo'n fantastisch gevoel geven om een monsterscore te halen. Na alle stress en onzekerheid kan ik die boost aan zelfvertrouwen goed gebruiken. Dus hopen, hopen, hopen op een schitterend cijfer. Duim je met me mee?

Stormy monday

Maandag wordt een stormachtige dag. Niet alleen begint dan de introductie waardoor vanaf een uur of kwart voor tien de verse eerstejaars over de vloer zijn. Maar het is ook de reünie van de collega's. En dat is voor mij gewoon regelrecht een gekkenhuis. 

Zo ergens tussen de tachtig en honderd mensen die elkaar allemaal weer zien na een aantal weken vakantie. Iedereen moet iedereen zo nodig groeten, drie kussen geven en uitzinnig enthousiast vakantieverhalen delen. Dan is er ook nog altijd een praatje van de directeur om het studiejaar af te trappen waarbij al die collega's in dezelfde koffiekamer opeengepakt staan. Aaaaargh. Te druk, te veel indrukken, te veel geluid, te veel kleuren, te veel geurtjes, te veel energie. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het echt wel leuk om mijn twee fav collega's weer te zien, maar om daar zo hysterisch over te moeten doen? Nou nee. 

Vorig jaar had ik als aanpak om random door de ruimte een paar keer "gelukkig nieuw schooljaar!" te roepen en aan het werk te gaan. Maar toch kwam ik er niet onderuit. Nog steeds het zoenen van iedereen en het "heb je een fijne vakantie gehad?" Het gekke is dat mensen alleen maar willen horen dat je een geweldige vakantie hebt gehad. Ik ben gewoon niet zo bezig met hoe collega's hun vakantie hebben beleefd. Ik hoop dat het fijn was, maar ik zit gewoon niet te wachten op de verhalen. En ik zit helemaal niet te wachten op superenthousiast terug doen. Want zo spectaculair was het niet. Nog veel gewerkt, ziek geweest, geprobeerd een beetje te bewegen, en te rusten, series gekeken, drie bezoekjes aan/van vriendinnen, één etentje, twee lunches en dat was het. 

Nog iets wat bij mij nu eenmaal anders werkt: ik ga maandag naar mijn werk. Dus ik kom om te werken. Niet om de hele dag of zelfs een deel daarvan mensen te kussen en koffie te leuten. Dus voor deze start van het jaar heb ik een andere aanpak bedacht. Ik ga gewoon aan het werk. Maar niet in de medewerkersruimte (waar tig mensen heel erg enthousiast lopen te doen) maar net daarbuiten. In de studentenruimte boven. Daar zit ik als het goed is lekker rustig. Koptelefoon gaat wel mee, want na vijf weken geluidsarm leven, is ook daar nog te veel geluid. En omdat ik voor maandag nog een bak leeswerk van twee afstudeerders verwacht, op tijd naar huis om daar in alle rust hun werk te beoordelen. 

Bijna student

Over een week start de introductie en begint het werkjaar dus weer. De vakantie vliegt voorbij. Sowieso is ie dit jaar iets korter. Maar met nog een hoop werk dat is blijven liggen, was ik genoodzaakt tijdens mijn vakantie nog een uur of 30-40 te werken. Ook ziekjes zijn, helpt niet echt bij het vakantiegevoel. En huiswerk. Ja huiswerk. Want ik ga toch beginnen aan mijn master. Eerder vertelde ik dat het niet mogelijk was, maar ik heb toch een manier gevonden. Alleen, ik ben me wild geschrokken van het huiswerk. Dat is echt geen grapje. Per collegedag liggen er zo'n 150-200 pagina's aan literatuur op me te wachten. Het wordt zwaar, dus ik zal goed mijn grenzen moeten bewaken qua werk. Want ook al krijg ik twee dagen per week studieverlof, voor je het weet hebben je collega's meer dan 24 uur aan werk op je stapel gegooid.